چکیده:
در سال های اخیر سنگ نوردی در کشورمان به یکی از ورزش های جذاب و پرطرفدار بویژه در بین جوانان تبدیل شده که شرایط جغرافیایی کشور (اغلب کوهستانی) و پیشرفت های فنی بویژه ساخت دیوارهای مصنوعی در آن بی تأثیر نبوده است. ولی همزمان با پیشرفت و افزایش علاقه مندی به این ورزش به صورت غیررسمی گزارش شده که آمار آسیب های ویژ? این رشته در بین ورزشکاران افزایش یافته است. هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع صدمات اسکلتی – عضلانی اندام های است. به این منظور در فاصلة زمانی 3 ماهه، وضعیت آسیب دیدگی 50 سنگ نورد از شهرهای اردبیل، ارومیه، کرمانشاه، نهاوند و همدان با معاینة بالینی در نواحی انگشتان، کف دست، مچ، ساعد، آرنج، بازو و کمربند شانه ای ارزیابی شد. پس از جمع آوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آنها، مشخص شد نیمی از آسیب ها به انگشتان دست وارد شده و نیم دیگر در سایر نواحی مورد مطالعه تقریبا به طور مساوی توزیع شده بود. از نظر نوع آسیب، کشیدگی لیگامنت جانبی بین بندی فوقانی (PIP) در انگشتان دست، و کشیدگی عضلات خم کنندة عمقی (FDP) و سطحی (FDS) انگشتان دست، کشیدگی قرقرة حلقوی A2 و کشیدگی عضلات چرخانندة کتف بیشترین میزان آسیب ها را شامل می شوند. همچنین تفاوت معنی داری در آسیب ها بین دو گروه از سنگ نوردان باتوجه به درجة صعود آنان به دست آمد. همچنین ارتباط معنی داری بین حداکثر درجة صعود و شدت صدمات قرقرة حلقوی A2 مشاهده شد.
خلاصه ماشینی:
"ورزش سنگنوردی مانند سایر رشتههای ورزشی رقابتی دارای آسیبهای مختص خود است که مطالعۀ شیوع این آسیبها ضمن به دست آوردن الگوی دقیقی از نوع صدمات به شناخت نقاط آسیبپذیر نیز کمک میکند.
(1)- Logan et al,2004 (2)- Bollen,1988;Holtzhausen,1996 پیشینۀ تحقیق در تحقیقی که بر روی 332 سنگنورد با موضوع تعیین شیوع و علل آسیبهای سنگ نوردی انجام شد،114 نفر(34/4 درصد)از آزمودنیها گزارش کردند که حد اقل از یک آسیب رنج میبرند.
نتایج یافتههای هولتز هوسن و نواکیس3نیز یافته های تحقیق مذکور را تأیید میکند و نتیجه میگیرد که بسیاری از صدمات در این رشته بیشتر با شیوۀ گرفتن دست سنگنورد ارتباط دارد.
(تصویرتصویر) شکل 1-صدمات گزارش شده در انگشتان دست ورزشکاران سنگنورد با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون (person's product moment) رتباط معنیداری بین شدت بروز لیگامنت جانبی PIP ،کشیدگی عضلۀ FDP ،کشیدگی عضلۀ FDS و کشیدگی عضلات چرخشدهندۀ Cuff با حد اکثر درجۀ صعود یافت نشد.
در این تحقیق تفاوت معنیداری بین میانگین شدت بروز 5 آسیب موردنظر و شیوههای مختلف صعود مشاهده نشد.
همچنین یافتههای تحقیق حاضر نشان داد که کشیدگی لیگامنت جانبی PIP بیشترین شیوع را در بین سنگنوردان به خود اختصاص داده که این یافته با نتایج تحقیق بولن(1990)2مغایر است.
براساس یافتههای تحقیق حاضر میتوان استنباط کرد که با افزایش درجۀ صعود احتمال آسیبدیدگی نیز ارتقا مییابد،اما شدت بیشتر آسیبها به غیر از صدمات قرقرۀ حلقوی A2 فقط تحت تأثیر درجۀ صعود نیست.
(2004),"Acute hand wrist injuries in experienced rock climbers", Br J Sports Med, 38:PP: 545-548.
"Elbow, forearm, wrist, and hand injuries among sport rock climbers"."