خلاصه ماشینی:
با وجود اینکه در کتب اهل تشیع، روایات ساختگى در مورد فضیلت نوحه و نوحهسرایى آمده است، اما در منابع قدیم و جدید آنان، روایاتى نیز از پیامبر صلىاللهعلیهوآلهوسلم و ائمه منقول است که افعالى مانند نوحه، سینهزنى و از این قبیل، مورد مذمت و نکوهش قرار داده شده است، که ذیلاً به چند مورد اشاره مىشود:1.
لذا در بزرگداشت شهادت حضرت حسین علیهالسلام نیز مناسب است مطابق آنچه علىبن حسین از پدرش روایت مىکند عمل نمائیم؛ ایشان از امام حسین روایت مىکند که فرمودند: از رسول خدا صلىاللهعلیهوآلهوسلم شنیدم که مىفرمود: «هیچ مسلمانى نیست که مصیبتى به وى رسیده باشد، هر چند که مربوط به گذشته باشد، و او با گفتن استرجاع (إنّا لِلّهِ وَ إنّا إلَیْهِ راجِعُونَ) از آن مصیبت یاد کند مگر اینکه خداوند همان ثوابى را که به هنگام مصیبت و صبر او به وى عطا کرده است، دوباره به او عنایت مىفرماید.
اما راجع به عزادارى و سیاهپوشى بر سیدالشهدا علیهالسلام باید توجه داشت که:برخلاف تصور ایشان که بنیانگذار این عزادارى را به عصر آل بویه با فاطمیان مىرساند، با رجوع به تاریخ و حدیث هر انسان آزاداندیشى اذعان خواهد کرد که بنیانگذار عزادارى و گریه بر سیدالشهدا علیهالسلام شخص خاتم انبیاء صلىاللهعلیهوآلهوسلم بوده است و آن حضرت که خود مصدر و منبع شرع مىباشد، حدود نیم قرن قبل از شهادت امام حسین علیهالسلام در مصیبت آن سرور شهیدان روضه خوانده و گریستهاند.
به تعبیر دیگر اگر گریه بر امام حسین علیهالسلام سالها قبل از شهادتش محبوب حضرت حق و پیامبر خاتم باشد، بدیهى است گریه بعد از شهادت بر وى نیز محبوب و خواست بارى تعالى است.