خلاصه ماشینی:
"بنابراین اگر فردی که در اثر سانحهای به معلولیت دچار شده است،بخواهد با روحیه منفی و به شکل انفعالی با معلولیت خویش برخورد کند،پس از معلولیت همواره به فکر دست و یا پائی است که از دست داده است و با تاسف برگذشته،زانوی غم به بغل میگیرد و با اندوه اندیشه میکند.
یکی از مربیان تربیتی در قسمتی از گزارش گفتگوی خود با دانشآموز معلولش چنین مینویسد: «مریم میگفت من به دلیل پایم،همیشه سعی میکنم که خودم را از دید دیگران پنهان کنم،به همین دلیل هم همیشه جلوتر از همه به کلاس میآیم و دیرتر از همه از کلاس بیرون میروم تا کمتر توجه این و آن را به خود جلب کنم.
گذشته از حساسیت مربی،در خصوص روحیه درهم شکسته بسیاری از دانشآموزان معلول(که با روشهای بینش دادن،طرح اسوهها،داستان گوئی،شکوفا کردن استعدادها و غیره،به میزان بسیار زیادی قابل برطرف شدن میباشد)در این موقع مربی باید مساعد ساختن جو خانواده دانشآموز معلول را به عنوان مهمترین دستور کار خود در نظر بگیرد."