چکیده:
هدف از این پژوهش عبارت است از مطالعه اثر تمرین سرعتی و بی تمرینی بر مقادیر sICAM-1، و شاخص التهابی جدید و پیشگویی کننده بیماریهای قلبی – عروقی. بدین منظور 42 سر موش نر 3 ماهه نژاد ویستار به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی (n=24 با وزن 210±7 گرم) و کنترل (n=18 با وزن 211±3 گرم) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته و هفته ای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص (بین 85 تا 100 درصد و فراتر از 100 درصد VO2max) اجرا شد. پس از 24 جلسه تمرین، 6 سر موش از آزمودنیهای این گروه بی تمرینی را تجربه کردند تا آثار بی تمرینی نیز مطالعه شود. خون گیری پس از 14 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف تمرین با شرایط مشابه انجام و مقادیر sICAM-1 با استفاده از کیت تجاربی الایزای شرکت R&D و با دستگاه Elisa Reader مدل Spectera اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای کولموگروف – اسمیرنوف، اندازه گیریهای مکرر، و آزمون تعقیبی LSD و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند مقادیر sICAM-1 در 24 جلسه نخست تمرین افزایش یافت که معنادار نبود (P=0/079). اما با ادامه تمرین تا 36 جلسه، افزایش معناداری در مقادیر sICAM-1 مشاهده شد (P=0/004). ضمنا، مشخص شد به دلیل توقف تمرینهای سرعتی شدید، مقادیر sICAM-1 کاهش غیرمعناداری یافته است (P=0/152). به طور کلی، با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، تمرین سرعتی شدید به افزایش معنادار sICAM-1 می انجامد و دستگاه دفاعی بدن طی تمرین تغییر می کند و بدن در معرض خطر آسیبهای التهابی آتروژنز قرار می گیرد.
خلاصه ماشینی:
"اثر تمرین سرعتی و بیتمرینی بر مولکول چسبان سلولی(1- sICAM )موشهای ویستار *دکتر مهدی مقرنسی؛استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان* **دکتر عباسعلی گایینی؛دانشیار دانشکدهء تربیتبدنی دانشگاه تهران ***دکتر داریوش شیخ الاسلامی وطنی؛استادیار دانشگاه کردستان چکیده: هدف از این پژوهش عبارت است از مطالعهء اثر تمرینی بر مقادیر 1- sICAM ،و شاخص التهابی جدید و پیشگوییکنندهء بیماریهای قلبی-عروقی.
در بررسی دیگری دربارهء آثار سازگاری تمرین، آداموپلوس و همکارانش(20001)تأثیر 12 هفته تمرینهای استقامتی بر مولکول چسبان سلولی 1- sICAM بیماران با ناتوانی قلبی مزمن را مطالعه و گزارش کردند این برنامهء تمرین روزانه با حجم 30 (1).
نمت و همکارانش(2003،2004)نشان دادند تمرینهای شدید کشتی پسران و واترپلوی دختران با تحریکات عمیق دستگاه ایمنی و افزایش قابل توجه سایتوکینهای پیش التهابی و کاهش میانجیهای آنابولیک همراه است و موجب تغییرات اساسی در زیرمجموعههای سلولهای سفید خون و مولکولهای چسبان سلولی میشود،اگرچه نقش تغییرات عمومی در کل وضعیت ایمنی و بهبود دستگاههای ایمنی و هورمونهای تنظیم کنندهء سلولهای خونی هنوز مشخص نشده است(16،17).
درحالیکه آداموپلوس و همکارانش(2001)نتیجه گرفتند یک دوره بیتمرینی متعاقب 12 هفته تمرین استقامتی در بیماران مبتلا به ناتوانی قلبی مزمن سبب افزایش معنادار مقادیر 1- sICAM ،1- sVCAM و TNF-a شده است و این مقادیر در دورهء بیتمرینی به مقادیر پایهء قبل از تمرین برگشت.
نتیجهگیری یافتههای این پژوهش نشان داد،پس از 36 جلسه، تمرینهای سرعتی منجر به افزایش معنادار 1- sICAM (شاخص جدید پیشگویی کنندهء حوادث قلبی-عروقی)میشود و دستگاه دفاعی بدن هنگام تمرین تغییر میکند و بدن در معرض خطر آسیبهای التهابی قرار میگیرد."