خوشه های زرین ادب ادب و هنر

"و می‌نشینی چه خسته اما کسی کنارت نمی‌نشیند پرنده‌ای ای درخت تنها به شاخسارت نمی‌شیند درین دیاری که همدمی نیست،غریبه بودن غم کمی نیست‌ چنان غریبی که سایه‌ات هم دمی کنارت نمی‌نشیند نگاه‌ها سنگی‌اند و سردند،اگرچه در چم تو بخندند اگر بمیری،کسی در اینجا سر مزارت نمی‌نشیند چه روز و شبها که می‌شوی گم در ازدحام غربی مردم‌ و مطمئنی که هیچ چشمی در انتظارت نمی‌نشیند به زیر لب نغمه‌های ناشاد،ترانه‌ای کهنه،رفته از یاد به جز هیاهوی مبهم باد به جان تارت نمی‌نشیند به خانه می‌آیی از خیابان،قدم به یک کوچه می‌گذاری‌ که هیچکس جز گدایی آنجا به رهگذارت نمی‌نشیند!"