خلاصه ماشینی:
"ویژهنامه ابوالحسن خان صدیقی دنیا بداند ابو الحسن خان صدیقی،میکلآنژ شرق است هادی سیف بر طبق عهدی که با سید جلیل القدر،استاد سید علی اکبر صنعتی،بسته بودم،آخرین نمونهء حروفچینی کتابی را که پیرامون زندگیاش نوشته بودم،در همان مکان حروفچینی، تقدیمش کردم،رفت گوشهء دنجی نشست و شروع کرد به خواندن.
» او را عالمیان در شرایطی بهعنوان چهرهای شاخص در هنر مجسمهسازی باور میکنند،که هرگزم،حاشا،اگر بدانند، ابو الحسن خان خودباور و عاشق،مجسمهسازی را نخست بار،نه با ابزار مجسمهسازی که با مدد از کارد آشپزخانه و قاشق و چنگال دنبال میکند و در کوتاه ایامی بعد،با ساخت مجسمهء گچی«ونوس دو میلو»کمال الملک را وا میدارد،به عنوان فخر مدرسه صنایع مستظرفه،او را به همراه مجسمه نزد احمد شاه قاجار ببرد و سلطان قاجاری،شیفتهء هنر مجسمهساز جوان،برایش مقرری ماهیانه در نظر بگیرد.
ابو الحسن خان صدیقی،همانی است که بعد از هجرت کمال الملک به حسینآباد نیشابور،دل غمین از نبود استاد، راهی اروپا شد و در عرصهء نقاشی و مجسمهسازی نوین در مدرسهء هنرهای زیبای پاریس،زیر نظر«آنژالبر»نامور،استاد حجار و مجسمهساز،به کسب تجربه مشغول شد.
ابو الحسن خان،بنا به فرمان و خواست استاد عزلتنشین خویش،در بازگشت به وطن،مسؤولیت خطیر ادارهء مدرسه را برعهده گرفت و در کنار چنان ادای دینی،هرگز دست از تعلیم نقاشی و مجسمهسازی برنداشت،تا بدانجا که مثال استاد علی اکبر صنعتی را تعلیم داد و در مکتب کمال الملک به پرورش ذوق آن نابغهء شاگرد پرداخت،که خود از مفاخر هنر مجسمهسازی ایران گردید.
ابو الحسن صدیقی(6721 شمسی-4731-تهران)، شاگرد ممتاز کمال الملک،فارغ التحصیل مدرسهء صنایع مستظرفه و بعدا هم همان مدرسه و یکی از بنیانگذاران دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران،هنرمندی است که بسیاری از اهل هنر و شهروندان عادی با نام و آثار او آشنایند،به خاطر مجسمههای فردوسی و سعدی و خیام و نادر و یعقوب لیث و..."