خلاصه ماشینی:
"این نکته دربارهی بیماریهایی که بر ظاهر یا تواناییهای فیزیکی یا ذهنی دانشآموز اثر میگذارند،نمود خاصی دارد؛مواردی که باید معلمان نحوهی برخورد سایر دانشآموزان با این قبیل مسائل را تعدیل و کنترل کنند به علاوه بهتر میبود بر نحوهی برخورد معلمان با مسألهی مواد مخدر(افیونی و غیر آن)و داروهای روانگردان و دانشآموزان گرفتار آنها،تأکید و تکیهی بیشتری میشد؛امری که به نظر میرسد معلمان ایرانی روزبهروز درگیری بیشتری با آن پیدا میکنند.
در این کتاب،به وضوح بر این امر تأکید میشود که از دیدگاه نظری معلم نباید نقش مشاور را بر عهده گیرد و از نظر عملی نیز امکان ایفای نقش مشاور توسط معلمان وجود ندارد.
به نظر میرسد در صورت آموزش بهروزتر و منسجمتر مربیان پرورشی،ایشان به خوبی میتوانند این نقش مشاوره را ایفا کنند،کما اینکه تاکنون نیز ایفا کردهاند؛امری که معلمان، نه میتوانند و نه باید بر عهده گیرند."