خلاصه ماشینی:
"این روش از این قرار است:بستر راه را حدود یک متر میکندند و از پایین به بالا لایهای 30 سانتیمتری سنگ و ملات میساختند.
روی لایهی دوم نیز لایهی دیگری از خرده سنگ قرار میگرفت و لایهی نهایی راه را لایهای به ضخامت 20 سانتیمتر از شن و ماسه تشکیل میداد.
در آن زمان اعراب راههایی احداث کرده بودند که فنون ساختن این راهها را از ایرانیان آموخته بودند.
این راه از دروازهی خراسان در خاور بغداد شروع میشد،از صحرا و پلهای مستحکمی که بر رودها ساخته بودند،عبور میکرد تا به«حلوان»و از آنجا به کوههای ایران میرسید.
راه بزرگ خراسان در حال حاضر نیز راه چاپاری ایران است که امروز تهران نقطهی مرکزی این شاهراه شده است.
ایرانیان در روند راهسازی به تجارب ارزندهای دست یافتند؛به گونهای که شمال و جنوب،و شرق و غرب کشور با راههای مختلف و شاهراههای بزرگ به هم متصل بودند.
این عوامل باعث افول صنعت راهسازی در ایران شد."