خلاصه ماشینی:
"ژاک برک، بر خلاف جامعهشناسان دیگر، در کنار اهتمام به «میدان» مطالعه، به «متن» نیز پرداخته و جدایی مفروض در اندیشه غربی بین دنیا و آخرت، سیاست و اعتقاد، و...
برک اخلاق اسلامی را عامل آزادی، اختیار و ذهنیت انسانی، و جنبه غیر ثابت و متدیک اسلام را برتر از جنبه ثابت(احکام و قواعد) آن میپندارد.
رنسانس معنوی و اصلاح جدی در علوم اسلامی، از دیدگاه برک، پیششرط رسیدن مسلمانان به مدرنیسم توأم با اخلاق مذهبی است.
او به سه چهره شاخص تجددخواهی اسلامی اشاره میکند: شاه ولیالله در قرن هجدهم؛ سید قطب و دکتر علی شریعتی.
از دیدگاه برک، شریعتی دین را «راه» و شریعت را «روش» میدانست؛ روشی که با زمان تغییر میکند.
در یک کلام، برک نیز چون بسیاری دیگر، بدون توجه به تعارض آشکار مبانی مدرنیته با مسلمات اسلامی، به لزوم دست شستن از ثابتات و ارائه قرائتی بر مبنای تغییرپذیری شریعت به منظور سازگاری با مدرنیته فتوا میدهد."