خلاصه ماشینی:
"در ادامه این مقاله ضمن پذیرش تلویحی توسعه غربی، علل ناکام ماندن روشنفکران ایرانی از اوایل قرن 19 تا کنون در پر کردن فاصله میان ایران و اروپا بررسی شده است.
برخی از این علل را برمیشماریم: یکی اینکه توسعه در ایران همواره یک روند نخبه گرایانه بوده که به صورت گفتوگوی بین روشنفکران جریان داشته و هیچگاه عمومی (ملی) نشده است.
اما این روشنفکران توجه نکردند که توسعه، ثمره و مظهر تحول در اندیشه (عبور از سنت) و فرع بر مقدماتی است که پیششرط توسعه محسوب میشود و جامعه ایرانی فاقد آن است؛ دوم اینکه دو ویژگی اصل تجدد (مدرنیته) عبارت است از خرد دموکراتیک (بیطرف شدن عقل)، و خرد تکنولوژیک (بیطرف شدن علوم).
توسعه فرهنگی، به مثابه شرط مقدم و زیربنای سایر توسعهها، محتاج استراتژی ملی است؛ یعنی قانونمند کردن توسعه و سازماندهی و سامان بخشی آن در قالب یک برنامه.
استراتژی ملی یعنی سیستمی کردن مرحله تفکر و اندیشهپردازی برای توسعه و تبدیل حاصل آن به ابزارهای علمی و برنامههای کار."