خلاصه ماشینی:
"از میان متفکران مسیحی این دوران که سخت به انطباق فلسفه با دین می‌اندیشیدند، می‌توان ژوستین (متوفای 165 م.
سیر تعامل عقل و وحی در دوران رنسانس و به‌ویژه پس از آن، در عصر روشنگری به سمت نوعی عقل‌گرایی محض و تعارض جدی با دین حرکت کرد.
در قرن هفدهم میلادی با وجود برخی گرایش‌ها مبنی بر پذیرش و مقبولیت الاهیات عقلی و وحیانی، در نهایت شاهد برتری عقل‌گرایی خاصی هستیم که اولا، به شدت متأثر از تحولات علوم تجربی و طبیعی است و ثانیا، سمت‌گیری این عقلانیت، معطوف به همین دنیاست.
نویسنده، در پایان، چنین جمع‌بندی می‌کند که به نظر می‌رسد این رویکرد به عقل و دین، در غرب اجتناب‌ناپذیر می‌نماید؛ زیرا اصولا با عقلی که از قرن هجدهم دایرمدار همه چیز انگاشته شده، نمی‌توان حقایق دین را دریافت و از دین دفاع کرد، چرا که این عقل، در جوهر و ذات خود، در مقابل نقل است."
(
, 
, 
)
