چکیده:
حوزه خصوصی در فرهنگ اسلامی کوچکتر از قلمرو رایج در جهان معاصر، و
حوزه عمومی گستردهتر از حد متعارف است. عدم رعایت این قلمروها شرعا گناه و قانونا جرم
و قابل مجازات است. اما تمسک فراوان به امر به معروف و نهی از منکر و الزامات دیگر در حوزه
عمومی سبب گسترش ریا و تظاهر در جامعه خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"اگرچه امر به معروف و نهی از منکر، اهرمی قدرتمند در دست مسلمانان برای نظارت و رویارویی با دولتهای ستمگر و ضمانت نیکویی برای استمرار ضوابط و ارزشهای اسلامی در میان بیشتر افراد جامعه است، با این همه، عدم رعایت دقیق شرایط آن میتواند حربهای برای دخالت ناروا در زندگی خصوصی مردم بسازد و با سوء استفاده از آن، راه را برای نقض حقوق و آزادیهای مشروع مردم هموار کند.
یک حوزه عمومی دیندار با حریمهای خصوصی منافی شریعت، چه ارزشی دارد؟ فریضه امر به معروف و نهی از منکر باید در متن دین رحمت معنا شود و معنای آن، زمینهسازی و آسان کردن انجام معروف و ترک منکر است که بدون بازسازی وجدان دینی مردم محقق نمیشود.
تاکنون تعریفهای بسیار مختلف و فراوانی ارائه شده است که هر کدام به دیدگاه یا مبحث خاصی مربوط میشود؛ از آن جمله، تعریفهایی است که نویسنده محترم در این مقاله آورده است، اما از چند نظر اشکالهایی بر این تعریف وارد است؛ برای نمونه، تعریف اول از حوزه خصوصی (آنچه انسان میخواهد پنهان و غیرقابل دسترس دیگران بماند) گستردهتر از معنای مورد نظر از این واژه است.
6. آنچه نویسنده محترم در مورد تقویت ایمان باطنی و ارتقای وجدان دینی باز گفته است، نکتهای درست و انکارناپذیر است، اما بدین بهانه که اجرای امر به معروف و نهی از منکر یا هرگونه الزام اجتماعی برای پاکداشت حریم عمومی از پلیدیها و زشتیها، موجب دورویی و نفاق در جامعه میشود، نمیتوان از این تمهیدات دست کشید."