چکیده:
افزایش سهم سرمایه انسانی از تولید ناخالص داخلی در کشورهای توسعهیافته موجب پیدایش فهوم اقتصاد دانشی1شده است.سرمایه انسانی تنها نهادهای است که میتواند ضمن تغییر خود،سایر نهادههای تولید را تغییر دهد یا تعدیل کند،مبنایی برای نوآوری فراهم سازد و در سطح وسیع به رشد اقتصادی بینجامد.در نتیجه در سطح کلان منافع اجتماعی حاصل از انباشت سرمایه انسانی مانند سلامت بیشتر، اشتغال شهری بالاتر،کاهش بزهکاری و افزایش همبستگی اجتماعی و بالا رفتن سطح امانتداری در جامعه هزینه معاملات را کاهش میدهد و در درازمدت بر رشد اقتصادی تاثیر میگذارد و رفاه و آرامش جامعه را بهبود میبخشد.در سطح خرد،ارزش بازار سازمانها کمتر به منابع مشهود بستگی دارد و بیشتر وابسته به داراییهای نامشهود به ویژه سرمایه انسانی است.بخش بزرگی از سرمایه انسانی مشاهدهناپذیر است و بخشی از آن را میتوان براساس آنچه توسط سرمایه انسانی ایجاد میشود یا نتیجهای که از بهکارگیری آن به دست میآید،اندازهگیری کرد.برای این منظور میتوان فعالیتهایی را که به سرمایهگذاری یا تشکیل سرمایه انسانی کمک میکند مانند آموزشهای ضمن خدمت و یا بازده سرمایه انسانی مانند شایستگیهای فردی و گروهی و یا معیارهای سرمایه انسانی که مرتبط با اثرهای اجتماعی وفردی هستند مانند منافع آینده و رشد اقتصادی ناشی از آن اندازهگیری کرد.گزارشگری داراییهای نامشهود مانند سرمایه انسانی به دلیل نبود یک چارچوب مشترک برای گزارشگری که بتوان برپایه آن اطلاعات زیادی درباره کیفیت نیروی کار ارائه کرد،نبود بانکهای اطلاعاتی لازم و اطلاعات حسابرسی شده برای ارائه اطلاعات مربوط به سرمایهگذاری در زمینه سرمایه انسانی و مشکلات عملی گرداوری اطلاعات سرمایه انسانی برای گزارشگری و درک مناسب سرمایهگذاران از این اطلاعات،دشوار است.
خلاصه ماشینی:
"برای این منظور میتوان فعالیتهایی را که به سرمایهگذاری یا تشکیل سرمایه انسانی کمک میکند مانند آموزشهای ضمن خدمت و یا بازده سرمایه انسانی مانند شایستگیهای فردی و گروهی و یا معیارهای سرمایه انسانی که مرتبط با اثرهای اجتماعی وفردی هستند مانند منافع آینده و رشد اقتصادی ناشی از آن اندازهگیری کرد.
گزارشگری داراییهای نامشهود مانند سرمایه انسانی به دلیل نبود یک چارچوب مشترک برای گزارشگری که بتوان برپایه آن اطلاعات زیادی درباره کیفیت نیروی کار ارائه کرد،نبود بانکهای اطلاعاتی لازم و اطلاعات حسابرسی شده برای ارائه اطلاعات مربوط به سرمایهگذاری در زمینه سرمایه انسانی و مشکلات عملی گرداوری اطلاعات سرمایه انسانی برای گزارشگری و درک مناسب سرمایهگذاران از این اطلاعات،دشوار است.
سرمایه انسانی هم شامل قابلیتهای فردی،دانش،مهارتها و تجربیات کارکنان و مدیران سازمان است که با وظایف پیش روی آنها مرتبط میشود و هم به ظرفیت افزایش و ذخیره دانش،مهارت و تجربیات از طریق یادگیری افراد اشاره دارد.
بهطور خلاصه سه روش برای اندازهگیری سرمایه انسانی وجود دارد: اندازهگیری فعالیتهایی که به سرمایهگذاری یا تشکیل سرمایه انسانی کمک میکند مانند کلاسهای درس،آموزش ضمن خدمت، اندازهگیری بازده سرمایه انسانی مانند شایستگیهای فردی یا گروهی و اندازهگیری معیارهای سرمایه انسانی که مرتبط با اثرهای اجتماعی و فردی است.
برخی از معیارهای اندازهگیری سرمایه انسانی در جدول 1 ارائه شده است: (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 1-معیارهای اندازهگیری سرمایه انسانی StilesKulvisaechana,2004 گزارشگری معیارهای سرمایه انسانی گزارشگری داراییهای نامشهود مانند سرمایه انسانی به دو دلیل زیر دشوار است: اول،نبود یک چارچوب مشترک برای گزارشگری که برپایه آن بتوان اطلاعات زیادی درباره کیفیت نیروی کار ارائه کرد،و دوم،نبود یک بانک اطلاعاتی لازم و اطلاعات حسابرسی شده برای گزارش اطلاعات مربوط به سرمایهگذاری در زمینه سرمایه انسانی در بسیاری از سازمانها."