چکیده:
معین الدین سلیمان بن مهذب الدین علی دیلمی مشهور به پروانه،از رجال ایران قرن هفتم هجری است که در دوران سلاجقهء روم به منصب وزارت رسید.او مردی مدبر و دانشدوست بود و به دانشمندان و فرزانگان عصر خود مانند مولانا جلال الدین رومی،فخر الدین عراقی و صدر الدین قونیوی احترام میگذاشت.او با برداشتهای دور اندیشانهء خویش از مسایل علمی و فرهنگی نقش مهمی در زمینهء سیاست و گسترش عرفان ایرانی در آناطولی ایفا کرد.در این مقال،ارتباط وی با مشایخ و بزرگان و عرفای معروف ایرانی مهاجر به آناطولی چون مولانا جلال الدین رومی و فخر الدین عراقی و خدمات فرهنگی-اجتماعی وی در آناطولی مورد بررسی قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"در این مقال،ارتباط وی با مشایخ و بزرگان و عرفای معروف ایرانی مهاجر به آناطولی چون مولانا جلال الدین رومی و فخر الدین عراقی و خدمات فرهنگی-اجتماعی وی در آناطولی مورد بررسی قرار گرفته است.
در این مقال،ارتباط وی با مشایخ و بزرگان و عرفای معروف ایرانی مهاجر به آناطولی چون مولانا جلال الدین بلخی و فخر الدین عراقی و خدمات فرهنگی-اجتماعی وی در آناطولی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
معین الدین پروانه مردی مدبر و دانش دوست بود،از اهل علم و ادب و هنر حمایت میکرد و به دانشمندان و فرزانگان عصر خود چون مولانا جلال الدین بلخی،قطب الدین -------------- (1).
بر اثر همین تعلیم و تربیت و مصاحبت افرادی مانند معین الدین بود که این پادشاه سلجوقی که خود اهل فضل و ادب بود،درگاهش مأمنی امن برای پناهندگان شد و قونیه به عنوان یک مرکز درخشان فرهنگ و ادب ایران پر آوازه گردید.
زیر پروانه با شنیدن آوازهء فضل و تقوای بهاء ولد بود که طالب دیدارش شد،3بعد در زمرهء مریدان مولانا جلال الدین بلخی درآمد و به جهت آشنایی و ارتباط مرید و مرادی با او نیز شهرت یافت.
شیخ با دیدن پروانه دیدهاش پر آب شد و معین الدین نیز بگریست و به شیخ وصیت کرد که اگر فرزندش که در مصر در اسارت بیبرس است آزاد شد و روزی به آناطولی آمد،سعی کند او را برای همیشه نزد خود نگه دارد و خرقه بپوشاند و نگذارد او به طرف حکومت تمایل پیدا کند و این کیسه را به او بدهد."