خلاصه ماشینی:
"مثلا در زبان فارسی برای نکره از حرف«ی»در آخر کلمات استفاده میشود و میگوئیم مردی را دیدم ولی اگر بگوئیم مرد را دیدم اشاره به مرد خاصی است ولی در زبان یونانی نبودن چنین علامتی موجب اشتباه میشود بدین ترتیب هرگاه در نوشتارهای افلاطون با واژۀ«تئوس»((به تصویر صفحه مراجعه شود)) مواجه میشویم معلوم نیست که باید آن را «خداوند»(با حروف بزرگ در انگلیسی (God ترجمه کنیم و یا با حروف کوچک که مشخصۀ نکره بودن (god) است2 ما نقل سخنان«پرفسور تیلور»در شرح رساله تیمائوس را در مورد همین فقرات مورد بحث کافی میدانیم ولی پیش از آن به تذکر چند نکته درباره اشکالات پرفسور کورنفرد میپردازیم.
و ثانیا با مقصود فعلی ما منافات ندارد زیرا حتی اگر خدایان به معنای مشرکانۀ آنها هم مدنظر باشد بحث ما در امکان دعا و نیایش به درگاه آنان است،وقتی که افلاطون از قول خردمندان،بالصراحه هر کاری را با نام خدائی که متناسب با آن کار است آغاز میکند،طبیعی است که صانع که بهترین علتهاست،و برترین موجودات نیک است،و پدر و سازندۀ کل عالم و خالق و آفریننده سایر خدایان است(تیمائوس 40 و 41) چگونه نمیتواند معبود و متعلق نیایش و دعا و عبادت واقع شود!؟» در انتها فقرۀ 48 نیز که تیمائوس میخواهد سخن را بهگونهای دیگر آغاز کند می گوید: «بیائید در اینجا به مناسبت آغاز سخن دست دعا به سوی خدا برداریم و از او بخواهیم که در این کار دشوار و غیر عادی که پیش گرفتهایم همراه ما باشد و به ما یاری کند تا آنچه میگوئیم هرچه نزدیکتر به حقیقت باشد»1 در این باب شواهد در سایر آثار افلاطون الی ما شاء الله یافت که در عناوین دیگر بحث به آنها اشاره میشود."