چکیده:
با توجه به نقش تندرستی در زندگی انسانها و هدف توسعه اقتصادی و اجتماعی، که در نهایت به رشد و رفاه اجتماعی میانجامد، میتوان خطوط اصلی رشد و توسعه اقتصادی را، رابطهای دو سویه از سرمایه انسانی دانست. بهعبارت دیگر، میتوان عنوان کرد که نیروی انسانی هم وسیله و هم هدف رشد اقتصادی است. در مطالعات مربوط به نقش سرمایه انسانی در رشد اقتصادی، تأکید اصلی بر روی سرمایه آموزش بوده و نقش سرمایه سلامت، بهصورت جدی مورد بررسی قرار نگرفته است. مطالعه حاضر، در پی بررسی رابطه هزینههای بهداشت و سلامت (HCE) دولت با تولید ناخالص داخلی کشور(GDP) و تولید سرانه (Y) است. برای این این منظور، شاخص سلامت، با استفاده از هزینههای بهداشتی در مدل رشد نئوکلاسیک، وارد و به کمیسازی این رابطه پرداخته شد. نتایج تخمینی که با استفاده از دادههای سری زمانی مربوط به سالهای 83-1338 برآورد شد، حاکی از تأثیر مثبت و معنیدار هزینههای بهداشتی دولت بر رشد اقتصادی است.
Abstract Considering the role of health in human life، economic growth and social development، we can express that; human source is both means and aim of economic growth. In prior studies about human capital and economic growth، the main emphasis was on educational capital and the role of health capital was not considered seriously. The present study tries to investigate the relationship between health and economic indicators like Gross Domestic Product (GDP). For this purpose، we used government health care expenditure as an index of labor health in neo-classical growth model، and then we quantified this relationship. The results show the significant and positive effect of government health expenditure on economic growth for the period of 1338-1383.
خلاصه ماشینی:
جدول 1- مقايسة وضعيت مخارج بهداشتي در كشورهاي منتخب جهان براي سال 2004 {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} Source: World Health Statistics, 2006 وجود نگرانيهاي مربوط به شاخصهاي توسعة انساني، که نمود عيني آن را ميتوان در برنامة اهداف توسعة هزارة سازمان ملل ديد، دولتها را وادار كرده است که تأمينکنندة قسمت عمدة هزينههاي مربوط به اين شاخصها باشند.
(جدول 1) حال سؤال اين است که: تأثيرات بلندمدت سرمايهگذاري دولت در امر سلامت، بر بروندادهاي اقتصادي جامعه چيست؟ آيا افزايش هزينههاي بهداشتي دولت، منجر به بهبود شاخصهاي بهداشتي افزايش سرماية سلامت شده و افزايش درآمد سرانه را به دنبال خواهد داشت؟ 2- مباني نظري وضعيت سلامت يک فرد، به مجموعهاي از متغيرهاي رفتاري، محيطي و اقتصادي (از جمله هزينههاي بهداشتي) تأثيرگذار بر وی بستگي دارد.
مصرف کننده، سرمايهگذاري ناخالصي بر روي سلامت و ساير کالاهاي موجود در تابع مطلوبيت خود انجام خواهد داد: به تصویر صفحه مراجعه شود که در اين تابع، ، مراقبتهاي بهداشتي، ساير کالاهاي موجود در تابع مطلوبيت، و درونداد زمان و نيز ذخيرة سرماية انساني در نظر گرفته ميشوند.
بنابراين، توليد نهايي زمان و مراقبتهاي بهداشتي در فرايند سرمايهگذاري در سلامت برابر خواهد بود با: به تصویر صفحه مراجعه شود از نظر فرد، زمان و کالاهاي ديگر، منابع کمياب محسوب ميشوند؛ در اين حالت، محدودة بودجة فرد برابر است با هزينههاي جاري بر روي کالاها، که قدرت مالي لازم براي پوشش آنها، از طريق درآمد طول عمر کاري وي و سرماية اوليه (ارث) تأمين ميشود: به تصویر صفحه مراجعه شود در تساوي بالا، و ، قيمت و هستند.
N. Weil (2000), ''Mortality Decline, Human Capital Investment and Economic Growth'', Journal of Development Economics, vol.