چکیده:
<P>حسین ابراهیمی(الوند)،بزرگمرد جاودان ادبیات کودک ایران،طرحهای بزرگی برای تعالی و پیشرفت ادبیات کودک ایران در سر میپروراند که برخی به سرانجام رسید،برخی نیمهکاره ماند و برخی متوقف شد.</P><P> یکی از این طرحها،معرفی جایزههای معتبر جهان و یا معرفی برگزیدگان این جایزههای بود.در این راستا،چندسال پیش با پیگیری و ابرام،متن زیر را برای ترجمه در اختیار من قرار داد که به دلیل مشغله زیاد،ترجمه آن را به دخترم پگاه واگذار کردم و خودم کار ویرایش و مقابله و بازنویسی را انجام دادم.</P><P> اکنون و اینجا به یاد حسین ابراهیمی عزیز،پس از چندسال مسکوت ماندن اجرای طرح،انتشار یکی از مقالهها را ملاحظه میکنید.</P><P> باوجود آنکه در زبان دانمارکی«کریستیان»رایج است اما تلفظ پذیرفته شده آن در ایران یعنی«کریستسن»را آوردهام.</P>
خلاصه ماشینی:
"آیا این به ما اجازه میدهد چنین نتیجهگیری کنیم که خانمها بیشتر از آقایان، کتاب برای کودکان مینویسند؟و حقا این رشته بیشتر در حوزه صلاحیت آنهاست تا ما مردان؟و اگر به راستی چنین است،چهگونه میتوان آن را توضیح داد؟آیا بدین دلیل است که آنها به صورتی بالفعل یا حداقل بالقوه مادر هستند؟و برای همین، صمیمیت آنها با بچههایشان بیشتر است و نه فقط بیشتر،بلکه رابطهشان بلاواسطهتر است؟و بچهها نه تنها قهرمانان کتابهایشان هستند،بلکه همچنین خوانندگان آنها نیز هستند؟حتی اگر بتوان موضوع را بدین صورت توضیح داد،آیا نباید آن را توضیحی نه چندان معقول و کاملا قانعکننده و رضایتبخش به شمار آورد؟ تا 4 اکتبر 4591،این توضیح کاملا کافی به نظر میرسید؛توضیحی که احتیاج به بررسی بیشتر نداشت.
اما وقتی پاسخ مرا شنیدید که تمامی توانایی من در زندگی،ناشی از قریحهای است که خاطره کودکیام را به نحوی روشن و درخشان به یادم میاندازد،هردو بانوی نویسنده صمیمانه و تمام و کمال آن را پذیرفتند و خود نیز میگفتند که آنها را به همان امری نسبت میدادند که پیشتر ذکر کردم:یعنی عطیه تباهیناپذیر و همچنان سرزنده و پایایی توانایی به یاد داشتن خاطرات دوران کودکی،به عقیده آنها،داشتن فرزند یا شناختن کودکان،به خودی خود و ضرورتا به خلق کتابهای خوب برای کودکان منجر نمیشود،بلکه شناخت روشن از کودکی یکتا،یعنی کودکی خویش مهم است.
شاید آنها در این زمینه نسبت به ارزش و قدرت و قوت خاطرات خود و حافظهشان دچار گزافهگویی نشده باشند؛حتی درباره آثارشان بهعنوان نویسنده،اما به نظر میرسد به عطیهای طبیعی که دارند،کم بها میدهند:زیرا شایستگیهای زن در نوشتن کتاب برای کودکان،تنها به حافظه و استعداد او در قصهگویی بستگی ندارد،بلکه طبیعت زنانه و احساسات مادرانه،خود یک عطیه ویژه است."