تنها دوبار زندگی می کنیم: درباره افسردگی بدون افسردگی معرفی و نقد

"منهای‌ بداعت و خلاقیتی که در ساختار روایی تنها دو بار زندگی می‌کنیم وجود دارد و از معادلش در فیلم‌ شهبازی خبری نیست(و ضرورتی هم نداشته که باشد)،منهای این همه ظرافت‌های‌ بیانی و دیالوگی در فیلم بهزادی و اینکه من یکی با این همه دیالوگ‌بازی و حتی زمینه‌ اقلیمی مشابهم هنوز نیمی از حرف‌های آن دو پسر دوقلوی شمالی نفس عمیق را به‌ دلیل بیان به شدت بدشان نمی‌فهمم،تفاوتی دیگر در میان است که بیش از همه برایم‌ اهمیت دارد؛نفس عمیق اساسا این قصد را دارد و به این عنوان هم شناخته و محبوب‌ شده که تصویری از«سرماخوردگی‌ها و افسردگی‌های جوانان معاصر»ارائه می‌دهد و مهم‌تر اینکه با لحن و بیان و مناسبات و ترانه و پایانی مجاور با همین افسردگی،به این‌ کار دست می‌زند درحالی‌که تنها دو بار زندگی می‌کنیم با وجود مضمون غم‌انگیز حسرت‌ها و هجران و حرمان پزشکی که رشته تحصیلی‌اش را نیمه‌کاره رها کرده(یا اخراج شده؟)و از کار و شغلی که داشته هم کنار گذاشته شده و با مینی‌بوس مسافرکشی‌ می‌کند و حالا مرده و برگشته تا بخشی از حسرت‌هایش را تأمین کند،سرشار از طنز و سرحالی و شیطنت و بازیگوشی است و این جلوه،بیش از همه در دو رابطه دوستانه‌ سیامک با شهرزاد(نگار جواهریان)و دوست وارثش(رامین راستاد)جاری می‌شود."