خلاصه ماشینی:
"اگرچه فتنهجوییهایی از این دست،خوشبختانه تا مدتها بعد فرصت سربلند کردن نیافت و محمد امین ریاحی نیز در این اثنی،با یک فراغ بال نسبی-تا جایی که مسئولیتهای اداری و شغلی اجازه میداد-فرصت یافت به علائق ادبی و فرهنگی خود بپردازد،ولی کمتر اثر و نوشتهای را از او میتوان دید که در آن گرفت،نشانهای در خود نداشته باشد.
خواه این تحقیق و تتبعی باشد ادبی چون زبان و ادبیات و شعر او(1375)که در واقع درس وطن پرستی است،و یا پژوهشی صرفا تاریخی چون تاریخ خوی(1372)که سرشار از ایران دوستی است.
سالها پیش پرویز ناتل خانلری در توصیف وطن پرستی بهار و تعهد سیاسی او عباراتی را بر زیانآورد که آن را مصداق حال محمد امین ریاحی نیز میتوان دانست."