خلاصه ماشینی:
"از آن بداههگوییها،از آن پیوند-گاهان عجیب تا آن یافتگی آدمها در پس غبار و ساختن دوبارهء آنها به واقعیت،زندهتر از خودشان در پیچوتاب حروف!هربار در او نوتر شگفتزده میشوم!خواندن آخرین مقالهاش دربارهء نیما(تندیس،شماره 161،21 آبان 8831)من را برانگیخت تا به کنکاش در این جملهء او(«نیما یوشیج را اولین شاعر نقاش شعر نوین فارسی مینامم»)بروم.
»از این اشارهها و خطوربطها که بگذریم،گمانم بیشتر از اینها میتوان از تعامل و تقاطی کار و نظر نیما یوشیج با نقاشی سخن گفت و پیوندگاهان آن دو را در بطن و متن عمیقتری یافت که این خود از یکسو اندک تابشی است از دریچهء رنگ به چگونگی تحول و دگرگونی ادبیات معاصر و از سوی دیگر رسیدن به شرح تأثیرپذیری و معاصر شدن رنگ و طرح بومهای ایرانی و خلاصی از شر پیچشهای بیکرامت شده و آن ناتورالیسم کیچ کمال الملکی که در واقع«تقلیل امر هنری به امری لذتبخش و تملقآمیز»1بود.
»2من به این ادعای مهم بر خواهم گشت،اما پیش از آن باید از نسبتهای نیما با امپرسیونیستها گفت که او به واقع یک امپرسیونیست تمام عیار بود و تحول در شعر وی وقتی معنای واقعی خود را یافت که رنگ امپرسیونیستی بر منظره کلمهها پاشیده شد و نیما چونان کلود مونه‘چشم بینا‘ی روزگار و پیامبر تحول و عاشق شد بر آنچه‘رونده‘.
این جغرافیا ازآنرو بیشتر بااهمیت میشود که بدانیم شعر فارسی به سیاق نقاش،بیش از امپرسیونیستها گرفتار کارگاه و اسیر دست اوزان سنگ شده بود و مدام مکرر را تقلید میکرد و به همان سیاق امپرسیونیستها نیز رهایش یافت،در یک جغرافیای روستایی زیر تابش آفتاب و پیش پای برکهها و درختها و عاشق شدنها."