در رثای استاد فرامرز پایور ادب و هنر

"به صدق کوش که خورشید زاید از نفست به دور از کواژه و طعنه و سرزنش،هر کلام و تخیلی احساسی‌ ارزش خود را که تأثیر بارقه‌ی آسمانی را دربردارد و چون«کلام»به‌ وجود می‌آید که همه‌چیز کلام است و دوست:که ابتدا کلمه بود و هیچ نبود و کلمه-خدا بود، هر طرف می‌نگرم جلوه‌کنان طلعت دوست‌ حاش لله طرفی نیست،سراسر همه اوست‌ اختلاف از صور نام بود در معنی‌ کاکل و زلف و خط،مژگان و ابروست *** مائیم که بی‌باده و بی‌جام خوشیم‌ گر بدنامیم و گر نکونام خوشیم‌ گویند سرانجام ندارید شما ماییم که بی‌هیچ سرانجام خوشیم (آقا میرزا اسماعیل خان افشار گرزانی) ادامه دارد..."