خلاصه ماشینی:
"گروه ابرها در واقع مکتب فکری سقراط است که با این مکاشفه تحسین می‌شود.
استرپسیادس متوجه می‌شود که علت اصلی این مشکلات،علم سقراط است.
اما به راستی جهان طنز تا چه اندازه می‌توانسته و می‌تواند به این آموزه اخلاقی وفادار باشد؟این آموزه از ابتدای تاریخ و به شکل‌وشمایل مختلف در عرصه طنز حضور و وجود داشته است.
این هم بماند که چرا نویسنده‌اش،سقراط را در کنار سوفسطایی‌ها قرار داده و همه را به یک چوب رانده اما به هر حال اریستوفانس،با همه عظمتش،متاسفانه الگوی خوبی برای رعایت آن اصل کلیدی اخلاقی در حوزه طنز نبوده است.
می‌توان همین‌جور تاریخ را گرفت و پیش آمد و آثار تک‌تک طنزنویسان بزرگ جهان را با همین متد بررسی کرد؛بلایی که نیچه بر سر واگنر یا منتقدان شوپنهاور آورد،کراواتی که وحشی بافقی از بخش‌های تحتانی لباس «کیدی»ساخت،پوستی که ایرج میرزا از عارف بینوا کند،جگری که بوخوالد در همین دوره و زمانه خودمان از سیاستمداران آمریکایی خون کرد،هیچ کدام اتفاق نمی‌افتاد، اگر این بزرگان می‌خواستند در حوزه طنز اخلاق‌گرا باشند و«به هم نخندند»و«با هم بخندند».
من نمی‌دانم نیچه عزیز درست گفته بود یا نه که«اگر طنز نبود،حقیقت ما را خفه می‌کرد»، اما می‌دانم که اگر قرار بود عالم طنز نیز چون سپهر سیاست،تن به قواعد اخلاقی مزورانه‌ای بدهد که در تمام تاریخ وجود داشته‌اند و در عمل هم کسی به آنها تن نمی‌داده،آن وقت«طنز»-طنز«با هم بخندیم»-فقط به کار دموکرات‌منشان ریاکاری می‌آمد که می‌خواستند طنز را هم مثل بقیه پدیده‌ها،مثل فرهنگ،مثل تمدن،فقط به عنوان آکسسوار صحنه سیاست‌ورزی در زندگی ابلهانه و احمقانه‌شان در نظر بیاورند."
(
, 
, 
)
