کافی شاپ: مردمانی که دوست می دارم متفرقه

"(حالا هم در بسیاری از آنها ندارد!)از قضا من هم در یکی از همان خانواده‌های‌ بیگانه با کافه،بزرگ شدم و اتفاقا یکی از آنهایی بار آمده‌ بودم که حرف خانواده‌ام را بی‌چون‌وچرا می‌پذیرفت و راه خودش را نمی‌رفت!اما بالاخره روزی که ورق باید برگردد،مثل تمام بازی‌های این دنیا،برگشت و من هم‌ مثل همه بچه مثبت‌هایی که یک روز سرکش می‌شوند، رم کردم!دفعه اولی که پا به یک کافی‌شاپ گذاشتم، اتفاق خاصی نیفتاد چون اولا دوستم شاعر بود،ثانیا اهل‌ دود و دم نبود و ثالثا به خاطر فرار از جمعیت،کافی‌شاپی‌ خلوت و ساکت را برای گپ زدن انتخاب کرد. این‌بار دوستم، نویسنده،به شدت سیگاری و عاشق کافی‌شاپ‌های‌ روشنفکرمآبانه بود!این‌بار وقتی در کافه را باز کردم، دو ثانیه طول کشید تا از میان دودهای سفید و سیاه، آدم‌ها را تشخیص دهم؛اما آدم‌های توی کافی‌شاپ، خیلی سریع من و چادر مشکی‌ام را تشخیص دادند؛ برای همین هم در یک لحظه همگی ساکت شدند و با دهان باز و سیگارهایی که میان انگشتانشان بود،نگاه‌ می‌کردند."