چکیده:
واژهء پاتین با اهمیت یافتن قدمت به عنوان مؤلفهای که منجر به افزایش ارزش مادی و زیبایی آثار هنری میگردد،در اواخر قرن هفدهم در ارتباط با نقاشیها و در قرن هیجدهم در مورد آثار فلزی باب گردید.تا قبل از آن،در دوران باستان و قرون وسطی قشر سطحی آثار تنها جنبه حفاظت از سطح آثار هنری را داشته و با گذشت زمان در حد امکان به شکل اولیه آن تجدید میگردید.شکلگیری مکتب اصالت رنگ باب پاتینه کردن مصنوعی سطح نقاشیها را باز کرد و در مقابل،طرفداران مکتب اصالت خط،منتظر تشکیل پاتین به مرور زمان بر سطح نقاشیها میماندند.در دوران روشنگری با ارتقای سطح علم،به تدریج لزوم تغییر مفهوم واژه پاتین از ورنی تیره شده در مورد نقاشیها حس گردید.به ویژه آنکه ارزش پاتین به عنوان عاملی برای اثبات اصالت اثر ارتقاء یافته بود.از همین دوران مشاجرات خردگرایان و خردگریزان بر سر حفظ یا حذف پاتین آغازیدن گرفت.با ایجاد مکتب فوتوریسم نیاز به تغییر مفهوم پاتین در ارتباط با نقاشیها تشدید شد و پاتین شامل تمام عوارض کهنگی که به مرور بر سطح اصلی آثار شکل میپذیرند،گردید.در مقابل،مفهوم پاتین در ارتباط با آثار فلزی از ثبات بیشتری برخوردار بوده است.
خلاصه ماشینی:
"به این مفهوم که مرمتگر همواره با این سؤال روبرو خواهد بود که آیا ورنی جهت بهبود کیفی رنگها(ایجاد پختگی)و با نیت اولیه بر سطح اثر اجرا گردیده است یا رنگها از همان ابتدا کیفیت لازم را از نظر نقاش داشته و ورنی تنها جهت حفاظت و هماهنگی در درخشش رنگها به کار گرفته شده است؟ در اواخر قرن هفدهم برای اولین بار واژه پاتین جهت بازگو نمودن تأثیرات زمان بر روی رنگ و ورنی اجرا شده بر سطح نقاشیها در لغتنامه وارد گردید.
با وارد شدن بحث زیبایی،والایی و مناظر زیبا در فلسفه هنر و ارزشمند شدن آثار اصلی نسبت به کپی،لایه پاتین که خود به نوعی گذر زمان را بر آثار به نمایش م گذارد و به نوعی شرط لازم برای اثبات اصالت اثر به حساب میآمد،از اهمیت برخوردار شد و بیش از گذشته مورد توجه مجموعهداران و خبرگان هنری قرار گرفت.
تغییر نگرش نسبت به هنر و خلق آثار هنری در دوران مدرنیسم و شکلگیری مکاتبی نظیر فورتوریسم و تضاد این اندیشهها با کهنه پرستی منجر به حذف و عدم توجه به استفاده از ورنیهای تیره در نقاشیهای مدرن شد و به تبع آن تعاریف جدیدی از پاتین در آثار هنری مطرح گردید.
در این تعابیر تغییرات ایجاد شده،طبیعی،تحت تأثیر عوامل محیطی متعارف، که غیرقابل برگشت بوده و به نوعی نشان دهنده قدمت و اصالت واقعی آثار محسوب میگردیدند از اهمیت برخوردار شده و ملاک تصمیمگیری در مورد پاتین فرض نمودن قشر تغییر یافته عنوان گردید."