خلاصه ماشینی:
"کاستی یا افزودنی بودن بیتها و داستانها در شاهنامهی فردوسی «فرهاد وداد» در سه شماره از ماهنامهی فردوسی،جستاری دربارهی پژوهش جنجال آفرین دکتر فریدون جنیدی با عنوان«نیمی از شاهنامه سرودهی فردوسی نیست»را خواندم و بر آن داشته شدم تا دیدگاه خود دربارهی داستانهای شاهنامه و شیوههای درست (به تصویر صفحه مراجعه شود) پژوهیدن این کار سترگ را بازگو کنم.
او بیآنکه گزارش استرابو (Strabo) و دیو کاسیوس (Dio Cassius) دربارهی قیدافه را خوانده باشد؛نگاه کنید به ص 842 از کتاب تاریخ کمبریج آفریقا The Cambridge) (History of Africa و یا داستانی کم و بیش مانند آنچه که در شاهنامه گزارش شده در ص 881 از کتاب زندگی و بهرهکشیهای الکساندر کبیر The Life And ExPloits) (Of Alexander The Great در میان جستارهای باختری بررسی کرده باشد و یا حتا دستکم بیآنکه کتاب مقدس،باب هشتم(اعمال رسولان)آیههای 62 تا 83 را خوانده باشد،چنین سخن موهومی را به چاپ میرساند و ذهن خواننده را مغشوش میسازد.
نخست اینکه دکتر جنیدی (به تصویر صفحه مراجعه شود) مشخص نکردهاند که آیا از بنیاد بر این باور هستند که شاهنامه در کل کمتر از سی هزار بیت داشته و یا همانگونه که در رونوشت ژول مول از آن یاد شده،شمارهی بیتها شصت هزار بوده و آنچه را که امروزه در دست داریم کمتر از سی هزار بیت است.
اکنون اگر برپایهی باورهای دکتر جنیدی، زمان سرایش شاهنامه را برابر سی سال و شمارهی بیتهای آن را کمتر از سی هزار بیانگاریم،آنگاه تندی میانگین سرایش فردوسی کمتر از 2/28 بیت بر روز برآورد میگردد و به گفتهای دیگر توانایی سرایندهگی فردوسی نزدیک به نیمی از توانایی سرایندهگی مولانا یا عثمان بن عمر مختاری بوده است."