خلاصه ماشینی:
"رضوانواژهای است که نسبت به سایر مقامات معنوی، مقام والاتری دارد ودلیل این گفته، آیه شریفه 72 از سوره توبه است که میفرماید: دربین تمام مقاماتی که انسان میتواند در دستگاه الهی و در تقرب بهخداوند کسب کند، مقام رضوان فوق آنهاست، چون واژه اکبر صفتعالی است و از همه برتر و بالاتر است.
مرحوم علامه عقیده داشت: معرفت انسان نمیتواند رضوان الهی وحدود آن را درک کند، چون رضوان خدا محدود و مقدر نیست تا وهمبشر بدان دست یابد و شاید برای فهماندن این نکته بوده کهکمترین درجه رضوان خدا هرچقدر هم که کم باشد، از این بهشتهابزرگتر است؛ یعنی بزرگترین سعادت و رستگاری برای فرد عاشق ودوستدار خداوند این است که رضایت معشوق خود را جلب کند،بدون اینکه در صدد ارضای نفس خویش باشد.
مرحوم خواجهنصیر، دراوصافالاشراف (صفحه 67) نوشته: دربان بهشت را رضواننامیدهاند، از آن رو که هر رضا بابالله اعظم است یعنی اگر کسی بهمقام رضا برسد، به بهشت رسیده است و در هر چه مینگرد نوررحمت الهی را میبینید؛ یعنی کمترین پاداشی که افراد واسط شدهبه مقام انسان دارند، این است که وقتی به پدیدههای هستیمینگرند، با نور خدا پدیدههای هستی را میبینند و این، بینشعمیقی است که انسان میتواند بهعنوان یکی از آثارش به آنعنایت داشته باشد.
به عبارت دیگرفاصله موجود و وضع خواستههای شخصی، بسیار زیاد است و چوناین فاصله ممکن است طولانیتر و بیشتر شود و فرد را از نظر روحیفلج کند و روح نارضایتی، فرد را دائم در معرض ضربات شدید انتقاداز خود قرار میدهد، چنین فردی دائما از خود انتقاد میکند، چون بهجایی که میخواسته برسد، نرسیده است."