خلاصه ماشینی:
"هر پرسشی در تئاتر نوعی کنشگری است!اما سؤال اساسی اینجاست که آیا برای مای تئاتری امکانپذیر است اندکی خویش را از کنشگریهای خویش و خشمها و اعتراضات و عصبیتهای خود نسبت به وضع موجود خود و منیت و انانیت رها ساخته،درباره پرسش خویش بیندیشیم؟آیا به راستی میدانیم که «مضمون»پرسش ما چیست؟اساسا آیا پرسشگر هستیم؟یا فقط ادا و ادعای پرسشگری داریم یا گرفتار شبهپرسشها هستیم؟هنرمند تئاتر متفکر است.
در ایران و مشخصا در هنر و به خصوص در تئاتر از دهه 0131-0231 به بعد،یعنی همزمان با دورانی که اندیشههای چپ در ایران رواج یافت این شبههنرمندها،شبهمتفکرین، شبهآزادیخواهان،به اندیشمندان و الخ منزه و تقدس یافته و نقدناپذیر شدند!نقد اندیشه این«شبه»که وبای منیت و انانیت تهی است در جامعه روشنفکری وارد حوزهء ترس و خیانت شد و تنها نقد«قدرت حاکم»نقد اصولی و اساسی به حساب آمد!و هرگونه نقد اندیشه شبههنرمندها غیر ضروری شد.
و از همین طریق این وبا گسترش یافت و به تمام نسوج جامعهء هنری رسوخ کرد و مطالعه و تحقیق و پژوهش و آفرینش حقیقی فراموش شد و ناگهان تئوریسینهای یکشبه،کارگردانهای خلق الساعه،بازیگران ذاتی،هنرمندان ذاتی با علم لدنی و چاشنی تئوریهای نیمبند نخوانده، اما شنیده«مایکل چخوفی»و«ریشارد شچنری» متولد شدند و اصل و اساس پدیدهء تئاتر را رو به انحطاط بردند.
مدیران نیز باید بدانند که هیچ امری را نباید مطلق کرد!و ضمنا به یاد داشته باشند که بخشی از این وبا به جهت مزدی است که به بیماران وبای منیت و انانیت میپردازند تا سکوت آنها را خریدار شوند.
بهترین جراح این غدهء چرکین خود هنرمندان تئاتر هستند که باید با هوشیاری،آگاهی،تدبر و اندیشه«فاستوس»های اسیر«مفیستو»ی منیت و انانیت را به خوبی بشناسند و با قربان کردن«نفس اماره»به خود جرئت ورود به «نفس لوامه»را بدهند که آدمی هیچگاه از «جهاد اکبر»رهایی ندارد."