خلاصه ماشینی:
"عینیت در جامعهشناسی بهروز ساربان تاجاحمدی در جامعهشناسی،بحث عینیت (Objectivity) بعنوان معیار شناخت علم از غیر علم،در میان مباحث معرفت شناختی این رشته جایگاه ویژهای دارد.
راهبرد معرفتشناختی گروهی از جامعهشناسان براین باورند که عینیت براین اساس استوار است که در مطالعه هر پدیده اجتماعی و غیر اجتماعی تورشها،ارزشهای شخصی،اعتقادات سیاسی،مذهبی،نژادی و سایر باورهای محققان نباید در جمعآوری دادهها،تفسیر نتایج و تبیین (explanaion) دخالت داشته باشد.
1به اعتقاد این گروه هدف از تحقیق علمی-چه در جامعهشناسی و چه در رشتههای دیگر-رسیدن به معرفت عینی است به گونهای که از خطا یا ارزشداوری value( judyment) مصون باشد.
«هربرت اسپنسر»معتقدند که جامعهشناسی قادر است مانند علوم دقیقه،با برخورداری از مفاهیم (Coneepts) ،روششناسی (Methodology) و نظریههای مستقل نسبت به پدیدههای اجتماعی رویکرد اثباتی (Positivistic) داشته باشد.
2 جامعهشناسان مانند«ژان کازنیو»،«گونار میردال»،«الوین گولدنر»،نظریهپردازان مکتب«فرانکفورت»و نیز اکثر جامعهشناسان انتقادی به این گروه متعلقاند و اعتقاد دارند که جامعهشناسی در این معنی بعنوان نوعی آگاه تلقی میگردد که در نظر افرادی چون «آنتونیو گرامشی»در مبارزات طبقاتی اقشار روشنفکر علیه بیداد نظامهای اجتماعی بکار میرود.
«کارل پوپر»بعنوان پیشتاز این راهبرد چنین مینویسد:«عینیت علم در قالب اجتماعی و نهادی شکل و انتظام میگیرد به این معنی که هرکس فن ادراک برنظریههای علمی و فن آزمودن آنها را فرا گرفته باشد میتواند آزمایش را تکرار کند و خو برنتیجه آزمایش داوری کند.
در روش جدید،جامعهشناسان میکوشند تا با توسل به مفاهیم و شاخصهای عینی و ملموس،واقعیتهای اجتماعی را در میان گروههای انسانی مورد مطالعه قرار دهند."