خلاصه ماشینی:
"این‌که باید تعریف حوزه را تغییر داد یا نخست به مسئله پژوهش بپردازیم و بعد به سراغ نگارش برویم، حرف‌های درست و قابل تأملی است؛ ولی آیا این گونه راه حل‌های کلی، موجب خلع سلاح ما در این روزها و ماه‌ها نیست؟ یعنی ما صبر کنیم تا عده‌ای یا نسل‌های دیگری بیایند و تعریف حوزه را تغییر بدهند و بعد موضوع را مطرح کنیم؟ شاید حل اساسی مسئله همین باشد؛ ولی وقتی اولیای حوزه، همگی به اصل مسئله‌توجه دارند و مشکل را پذیرفته‌اند و حاضر به هزینه کردن هر گونه امکاناتی هستند ـ البته در وسع مالی و فرهنگی حوزه ـ باز باید به آرمان‌ها بیندیشیم؟ من گمان می‌کنم، مسئله نویسندگی مثل هر مسئله دیگری، دو گونه راه حل دارد: یکی راه حل کوتاه مدت و عاجل و دیگر راه حل اساسی و آجل.
قطعا برخی خصلت‌های ادبیات ما، حساسیت برخی را بر می‌انگیزد؛ ولی باید دید آیا این اندازه سخت‌گیری و تعصب در این وادی ضرورت دارد؟ وقتی جمود را گذاشتیم کنار، خواهیم دید که چه راه‌هایی برای پیشبرد کار در اختیار ما است که بسیاری از آن‌ها هیچ مشکل خاصی از حیث ذهنیت عمومی حوزه ندارد.
من تا کنون ندیده یا نشنیده‌ام که چنین برنامه‌هایی در حال تدوین یا اجرا باشد و گمان هم نمی‌کنم به این زودی‌ها اولیای حوزه، برای سرمایه‌گذاری‌های کلان و قوی و مدبرانه، تصمیم بگیرند؛ ولی از همین نوع جلسات، پیدا است که همگی به اهمیت و ضرورت تربیت نویسنده، پی برده‌اند و دانسته‌اند که حوزه نمی‌تواند بدون رسانه قلم، به حیات علمی و خدمات دینی خود ادامه بدهد."
(
, 
, 
)
