مردان مرد/ داستان ادب و هنر

"خانم پا به سن گذاشته که با شال سبز رنگی مو هایش را پوشانده بود، یا خودش را باد می زد و یا شکایت می کرد از بقیه کلافه تر بود. و زن ها یا به حرف هایش می خندیدند یا این که با چشم های مات شده و دهان باز به او خیره شده بودند ودردل او را تحسین می کردند وبه بی پروایی و سر وزبان داریش حسادت می کردند. کاش زن هارو هم به جنگ راه می دادند، با این که خودشون جنگو شروع کردن و از تموم شدنش همه شون ناراحتن، اما الان راحتن. با باز شدن در اتاق رئیس جیغ زن شال به سر قطع شد و نگاه مردم به طرف در برگشت. کاغذ را به سوی زن پا به سن گذاشته دراز کرد و با صدای آرام ولی گرفته گفت غیر از پام که تو جبهه گذاشتم این تنها چیزیه که از جنگ نسیبم شده."