به: سلطان - مجله خردنامه همشهری ادب و هنر

"باز و بسته مونا تاروردی بهار است. دست کوچکم در دست مادر،راه می‌رویم و گل‌های حیاط را تماشا می‌کنیم. به یکی از گل‌ها که می‌رسیم،می‌ایستد،خم می‌شود و می‌گوید:«این گل میمونه. نگا کن... ». انگشت شست و سبابه‌اش را دو طرف گلبرگ‌ها می‌گذارد و کمی که فشار می‌دهد دهان میمون باز و بسته‌ می‌شود. بهار است. دست پرچین و چروکش در دستم،از کنار باغچه‌ای در خیابان‌ رد می‌شویم. اشاره می‌کنم به یکی از گل‌های کنارمان و می‌گویم:«گل‌ میمون». نگاه حیرت‌زده‌ای به من می‌کند. صبر می‌کنم. دوباره می‌گویم. چیزی یادش نمی‌آید. انگشت شست و سبابه‌ام کرخت می‌شود* به:سلطان مصطفی مردانی تا نزدیکی‌های شب،پسرک هنوز تب داشت. دستمال را روی پیشانی‌اش‌ می‌گذاشتم و پاشویه می‌کردم. چشم‌هایش به شما رفته است. روزی مثل‌ شما نگاه‌های نافذی خواهد داشت. همه اتاق‌ها تمیز و مرتب‌اند؛همان‌طور که می‌خواهید. نامه‌هایی که موجب آشوبتان‌ می‌شد و ندادمتان،در کشویی کوچک درون جالباسی است. امشب شب هزار و دوم است*"