خلاصه ماشینی:
"در چند درس اول کتاب انگلیسی دومراهنمایی میبینیم که شکل گذشته یک فعل (-d,ed) تنها برای زمان گذشته ساده یعنی برای بیان انجام کاری که در گذشته اتفاق افتاده وتمام شده به کار برده شده است ولی در درسهای بعدی از همان شکلگذشته برای بیان عادت و تکرار در گذشته(نه بقول نویسنده،ماضیاستمراری)استفاده شده است.
به نظر میرسدکه اشتباه ایشان از اینجا ناشی شده است که در زبان فارسی شکلافعال گذشته که با«می»شروع میشود بنا به اصلی که در بالا به آناشاره شد به دو منظور یعنی«ماضی استمراری»،و«عادت و تکرار درگذشته»به کار برده میشود: 1-وقتی اصفهان بودم پیاده به مدرسه میرفتم(عادت وتکرار در گذشته) 2-دیروز که به مدرسه میرفتم برادرتان را دیدم(ماضیاستمراری) در انگلیسی،برخلاف فارسی،برای بیان این دو مفهوم به جاییک شکل از شکلهای متفاوت استفاده میکنیم.
از اینرو ما معلمان نباید از یاد دادن مطالب به ظاهر مشکلنگرانی داشته باشیم،زیرا بنا بر یک اصل روانشناسی انسان وقتیاقدام به یادگیری زبان بیگانه میکند انتظار دارد که آنچه یاد میگیرد بازبان مادری وی متفاوت باشد و این امر موجب میشود که به مطالب مذکورتوجه و دقت بیشتری کند که نتیجه آن یادگیری بهتر است.
راجع به این جمله و حرف تعریف the ،در کتاب A Practical English Grammar صفحۀ 19 قسمت 18 آمده است که صفاتی که درارتباط با شخصیت و وضعیت انسانی باشد میتوان قبل از آنها the بهکار برد و آنها را تبدیل به اسم جمع کرد.
به طور خلاصه،آنچه که ما از این دو کتاب میفهمیماین است که کاربرد the happy در جملۀ بالا از نظر دستور زبان(1)- Schumann,John and Stenson,Nancy(Eds)New Trends in Second Language Learning,New bury House,1976."