تو، ای زن/ شعر ادب و هنر

"اثر طبع:صدیقی نخجوانی‌ از آبادان توای زن!خود در این عالم عزیزی‌ مبادا خوار داری خویشتن را توئی آن شاهکار آفرینش‌ که مظهر گشته سنع ذوالمنن را تو آن شمع شبستان وجودی‌ که بخشد روشنائی انجمن را تو آن مهتاب رؤیا آفرینی‌ که روح افزا کند دشت و دمن را توئی آن نوگل شاداب خلقت‌ که آراید همی صحن چمن را دل اویزی،تو می‌بخشی به نسرین‌ دل افروزی،تو آموزی سمن را تو دادی یاد،اندر باغ و بستان‌ چمیدن،سرو ناز و نارون را تو بر(حافظ)دمیدی روح الهام‌ همی مر(سعدی)شیرین سخن را بزرگی!چون بزرگان را سراسر تو پروردی بدامن!جان و تن را *** تو،با این جایگاه بس رفیعت‌ شگفتا!خوار گیری خویشتن را! *** توای زن!جهد کن پائین نیاری‌ مقام شامخ والای زن را وگرنه چون عروسکهای بی‌قدر شوی بازیچه اهل مکر و فن را ز شعر نغز و شیوایش صدیقی‌ نثارت کرد،بس در عدن را سخن چون در بنظم آورد شاید چو در در گوش خود گیری سخن را"