خلاصه ماشینی:
"(مکملی،ص 259) رویتر اعتراض خود را به اعطای این امتیاز به بوآتال بهسفارت انگلیس اعلام کرد و این اعتراض به وزارت امورخارجۀ ایران فرستاده شد.
پانزده سال بعد،انگلستان باردیگر طرح دعوی کرد و ناصر الدین شاه،در جواب،رویتر را،بهدلیل عمل نکردن به شروط قرارداد،مقصر شمرد و این امر راسبب ابطال قرارداد ذکر کرد؛ضمنا تنخواهی را که رویتر به نامدولت ایران در بانک انگلیس به ودیعه گذاشته بود به او مستردداشت.
در این اوان،روسها،به دلیل پرداخت نشدن حقوق گمرکی از جانب ایران،مانعحمل مال التجارۀ اروپا از راه قفقاز به ایران شدند و لوازمی کهبرای اجرای طرح راهآهن لازم بود به ایران وارد نشد و همین امرباعث شد امتیاز کأن لم یکن تلقی گردد.
(محبوبی اردکانی،ج2،ص 323-324) یکی از طرحهایی که برای توسعۀ راهآهن در ایران ارائه شدراهآهن تهران-حضرت عبد العظیم به مسافت 8700 متر بود کهاحداث شد و به بهرهبرداری رسید.
(فوریه،ص 126؛کرزن،ج 1،ص 786) بوآتال امتیاز راهآهن تهران-فشند را نیز کسب کرد و درسال 1891/1308 موفق به انعقاد قرارداد آن با دولت ایران شدکه مدت آن شصتوشش سال گزارش شده است.
(مکملی،ص 334-335) احداث خط آهن تهران-شمیران نیز در طرحها و امتیازنامههایمتعدد پیشبینی شده بود،از جمله،در چارچوب امتیاز فابیوسبوآتال و شرکت آنونیم(با سهام بینام)راهآهن بخار و اسبی درایران،قراردادی در سال 1916،در زمان سلطنت احمد شاه،بهقرارداد قبلی منضم شد.
(مکملی،ص 340) پس از بوآتال نیز،کسانی اقدام به اخذ امتیاز راهآهن کردند؛از جمله حاج امین الضرب تلاش کرد تا راهآهنی از محمود آبادتا آمل احداث کند اما تلاش او بیثمر ماند."