چکیده:
یکی از مسائل مورد اختلاف در کتاب الصوم، حکم شخص روزه داری است که در اثنای روزه ماه رمضان به سفر می رود. نظر مشهور آن است که چنانچه پیش از ظهر به سفر رود، روزه خود را افطار کند و در صورتی که بعد از ظهر به سفر رود، باید روزه را ادامه دهد. در مقابل، گروهی دیگر عقیده دارند که شرط جواز افطار آن است که از شب، نیت سفر بکند و در غیر این صورت، سفر پیش از ظهر همانند سفر بعد از ظهر است و افطار جایز نیست نویسنده در این مقاله با بررسی اقوال مختلف در این زمینه به این نتیجه می رسد که در مطلق سفر پیش از زوال و نیز مسافرت پس از زوال که با تبییت انجام گیرد، افطار لازم است که این نظر موافق با قول صاحب وسائل است .
خلاصه ماشینی:
"فصل دوم: تبیین روایات مسئله چند دسته از روایات به بیان حکم این مسئله پرداخته اند: دسته اول: روایاتی که همانند اطلاق آیه کریمه دلالت دارند بر اینکه مسافر مطلقا افطار می کند; مانند صحیحه أبی بصیر لیث مرادی: روی محمد بن یعقوب، عن أبی علی الاشعری، عن محمد بن عبد الجبار، عن صفوان بن یحیی، عن عبد الله بن مسکان، عن لیث المرادی، عن أبی عبد الله(ع)، قال: إذا سافر الرجل فی شهر رمضان، أفطر;(6) امام صادق(ع) فرمود: هرگاه شخص در ماه رمضان سفر کند، افطار کرده است (روزه اش باطل شده است).
دسته ششم: روایتی که دلالت دارد بر اینکه اگر شخص پیش از فجر سفر کند، افطار کند و گرنه مخیر خواهد بود: روی الشیخ(ره) با سناده عن محمد بن علی بن محبوب، عن یعقوب بن یزید، عن ابن أبی عمیر، عن رفاعة بن موسی، قال : سألت أبا عبد الله(ع) عن الرجل یرید السفر فی رمضان، قال : إذا أصبح فی بلده ثم خرج، فإن شاء صام و إن شاء أفطر;(2) رفاعة بن موسی گوید: از امام صادق(ع) در باره مردی سؤال کردم که قصد سفر در ماه رمضان را دارد، فرمود: هرگاه صبح را در شهر خودش باشد و پس از آن بیرون رود اگر بخواهد روزه می گیرد واگر بخواهد افطار می کند."