چکیده:
در این مقاله، پس از تعریف مفاهیم کلیدی تحقیق، این مدعا برسی شده است که می توان رسانه دینی داشت و از نهج البلاغه به عنوان یک رسانه دینی در ابعاد مختلف (ارکانی مانند: چه کسی؟، چه چیزی؟، با چه وسیله ای؟ و...) طرح بحث کرد. سپس با استناد به نهج البلاغه، راهبرد ها و راهکارهایی برای رسانه ملی در موضوع خانواده برشماری می شود. در ادامه، دو سریال رمضانی تلویزیون ارزیابی می شوند و در نهایت، با بررسی راهبردهای چهارگانه مدل SWOT، تناسب و عدم تناسب آنها برای رسانه ملی در عرضه مباحث خانواده ارزیابی می گردد.
خلاصه ماشینی:
"و اما جدولی در موضوع که از این پس می توان پیشنهاد کرد، در صفحه بعد آمده است: براساس مؤلفه چه چیزی؟ (What) مؤلفه ابعاد چه چیزی؟ (What) معنوی مادی آخرتی دنیایی اهداف و مقاصد ابزار و وسایل تاکتیک استراتژی فرصت ها تهدیدها ضعف ها قوت ها رهیافت ها رویکردها (رویکرد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مدیریتی و دینی) ابزار شناخت منابع شناخت تاریخی غیرتاریخی علمی غیرعلمی براساس چهار سطح وجودات هستی: لاهوت، جبروت، ملکوت و ناسوت بر مبنای چهار ارتباط آدمی: ارتباط با خدا، طبیعت، خود و دیگران براساس نقش رسانه: تفریحی، خبری، همگن سازی، احساس تعلق و آماده سازی براساس علوم اصیل دینی: پیام کلامی، اخلاقی و فقهی براساس جامعیت، دربرگیرنده چه مباحثی است؟ آیا نهادهای اجتماعی چون خانواده در نهج البلاغه موضوع بحث قرار می گیرند؟ از بین «چه کسی؟» (منشأ پیام) و عنصر دیگر، یعنی «چه چیزی؟» (محتوای پیام)، به نظر می رسد حضرت امیر به محتوا اهمیت بیشتری می دهد: «الحکمه ضاله المؤمن فخذ الحکمه و لو من أهل النفاق؛ حکمت گم شده مؤمن است؛ حکمت را فراگیر، هرچند از منافقان باشد».
با مراجعه به مضامین نهج البلاغه، این مدعا تأیید می شود که در ارتباطات و انتقال پیام دینی، نه آنگونه است که طرف داران «نظریه کاشت»5 می گویند رسانه ها سازنده جریان های اصلی فرهنگی هستند و مفروضات بنیادین درباره زندگی ـ و اینجا زندگی خانوادگی ـ را می سازند (مهدی زاده، 1388: 43 ـ 45) و ازاین رو، مجموعه تلاش های علی7 جواب نداده و شکوه ها از مخاطبان فراوان است؛ و نه به تعبیر طرف داران «نظریه دریافت»،6 مخاطبان، همه فعال و سازنده معنایند و در برابر پیام های رسانه ای رمزگشایی تقابلی می کنند (همان: 78 و 79) و ازاین رو، به جای تشخیص عمق و غنای پیام علوی، گاه به راحتی از پیام های دیگران متأثر می شدند و تصمیم گیری را برای حضرت امیر دشوار می کردند."