خلاصه ماشینی:
"از جمله گوید: «فرمانروایان عامه طبق تمایلات نفسانی و تسویلات شیطانی و هر آنچه هوای نفس به آنان القا میکرد، مردمان را به جعل حدیث و ساختن روایت مجبور میساختند و بر آنچه گذشت استمرار و مداومت معاویه و دیگر طاغوتهای بنیامیه در گمراهی و اجبار مردمان بر جعل و ساختن حدیث و تهدید در این امر افزوده میشود در حالی که مال و شمشیر و حکومت در دست آنان بود»1 اینک پس از تقدیم این مقدمه بیآنکه وارد جزییات شویم،به سیری اجمالی در کتاب«تشیع و تصوف» میپردازیم مؤلف در فصل نخستین گوید: «پس از کوششهای پیشوایان شیعه از علی بن ابیطالب و ابو هاشم در این راه نوبت به علی بن الحسین زین العابدین فرا میرسد،شدت مصیبتی که با شهادت پدر و خویشان و نزدیکانش به او و همه مسلمانان رسید، باعث شد به عنوان مظهر بارزی از زهد،و بنیانگذاران تصوف به شمار آید،به علی بن الحسین(ع)عباراتی نسبت داده شده که به روشنی انواع عبادت را تعریف میکند و شبیه عبارتی است منسوب به رابعه عدویه در حب الهی و از آن نوعی فنا میتراود» اگر کسی اندک آشنایی با زبان عرب داشته باشد،با نظری اجمالی در سخنان امام سجاد(ع)و دیگر ائمه و گفتار صوفیانه،به روشنی در مییابد که مشابهتی میان این دو نسخ کلام نیست،یعنی مفاهیم و مضامین هر یک دارای مشخصاتی است ویژهء ادعیه و سخنان مأثور از امام سجاد(ع)دارای همان سبک و سیاق سخنان پیامبر و نیای او علی(ع)و پدرش حسین(ع)است و صبغهای صوفیانه ندارد،شگفتا که نویسنده خود عرب است چگونه بدین تفاوت روشن پی نبرده و نیز چگونه مجموعه سخنان امام سجاد(ع)دارای مضمون یک عبارت از سخنان رابعه است، و بالاتر از همه اینکه از کدام مأخذ و منبع به دست میآید که امام سجاد(ع)از بنیانگذاران تصوف است و از سرآغاز سخن نویسنده،چنین استنباط میشود که امام علی(ع)و ابو هاشم در این راه کوشش کردهاند تا زمان امام سجاد(ع)فرا رسیده."