چکیده:
در فرهنگ توحیدی امامیه، اهل بیت (و اولیای الهی، صراط مستقیم ، ریسمان محکم الهی و وسیله و منهج الی الله معرفی شده اند به گونه ای که هر پوینده راه الهی و نیازمند رضوان او چاره ای جز طی این طریق اطمینان بخش الهی را ندارد و گرنه به مقصد نمی رسد زیرا به درستی این ائمه هدی (هستند که همیشه مسیر اصلی سعادت را به انسان نشان می دهند و او را در مسیر توحیدی از گزند بلایای سرگردانی و تحیر و هوای نفس نجات می دهند و از همین روست که در نزد شیعه و مطابق قول فقهای امامیه زیارت قبور و توسل به ائمه اطهار (و اولیای حق و تبرک به آثار آنان به سبب شان و منزلتی که از آن برخوردار هستند از مستحبات موکد شمرده شده است که همانا دارای آثار تکوینی فراوان در زندگی مومنان می باشد. این رویکرد که در قالب مفاهیمی چون زیارت و توسل به ائمه اطهار(می باشد بخش مهمی از نظام توحیدی مذهب امامیه را تشکیل می دهد که مبتنی بر آیات الهی قرآن کریم و روایات ائمه معصومین (می باشد. نوشتار حاضر با بررسی مفاهیمی هم چون زیارت، توسل، توحید، عبادت و همچنین نقد دلایل و شبهات مخالفان زیارت به تحلیل فرهنگ متعالی زیارت و شناخت ماهیت و ارکان آن از منظر امامیه می پردازد
خلاصه ماشینی:
"با جمع این روایات و این رویکرد و فرهنگ الهی همان طوری که برخی از بزرگان ( فیض کاشانی ، ج1 ، 321) نیز بیان داشته اند می توان به این نتیجه رسید که فرهنگ زیارت ائمه هدی (و اولیای الهی ریشه در فرهنگ توحیدی مذهب تشیع دارد و همانطوری که شیعیان و پیروان امامان در زمان حضور وحیات آنان به آنها رجوع می کرده اند در زمان غیبت آنان نیز مومنان علاوه بر توسل به مسلک الهی آنان و اجتهاد در فروع آثارشان همواره به تبرک و زیارت مضاجع شریف آنان روی آورده اند و از سرچشمه فیض الهی سیراب می شوند (توحید و زیارت نزد امامیه می دانیم که نخستین وظیفه گرانسنگ انبیاء واولیای الهی دعوت به یگانگی خدا و مبرا «الموا برسول الله (ص) اذا خرجتم الی بیت الله الحرام فان ترکه جفاء و بذلک امرتم و الموا بالقبور التی الزمکم الله حقها و زیارتها و اطلبوا الرزق عندها» ( حرعاملی ، ج1 ، 325) دانستن او از هر گونه شرک بوده و این یگانه پرستی در دعوت آنان به عنوان نتیجه منطقی یگانگی خدا مورد تاکید قرآن کریم 1 نیز قرار گرفته و به آیاتی نیز در این باره اشاره شده است."