خلاصه ماشینی:
"در مجموع،در مطالعات قبلی که اثر تمرینپلایومتریک را بر اعمال انفجاری بازیکنان بالغ ونابالغ بررسی کردهاند،تمرین پلایومتریک هموارهبار اضافی همراه با فعالیت ورزشی منظم بودهاست،به همین دلیل منجر به این سؤال شده استکه آیا بهبود عملکرد نتیجۀ روش تمرینی جدید وسازگاریهای جدید بوده است یا فقط به دلیل بارتمرینی اضافی است.
همچنین،تا آنجا که میدانیمفقط یک مطالعه اثر دورۀ تمرین کوتاهمدتپلایومتریک را جزئی از برنامۀ تمرین منظم فوتبال در طی فصل مسابقات در بازیکنان نزدیک بلوغ براعمال انفجاری بررسی کرده است که نقش احتمالیسازگاریهای عصبی ناشی از تمرین پلایومتریکمانند تغییر فعالیت عصبی عضله و رفلکس حرکتیدر افزایش عملکرد در آن بررسی نشده است.
سوهایل و همکارانش(2010)نیز در زمان دوسرعت پنج متر در بازیکنان بالغ فوتبال درپی هشتهفته تمرین پلایومتریک در فصل مسابقات کاهشمعناداری نشان دادند.
نتایج مابا یافتههای قبلی که گزارش کرده بودند ترکیبتمرین پلایومتریک و قدرتی باعث افزایش معناداریدر فعالیت عضلۀ باز کنندۀ پا در حداکثر انقباضایزومتریک میشود مطابق بود(15،14)ولی باگزارش کایرولاینن و همکارانش(2005)که نشاندادند تمرین پلایومتریک بهطور معناداری حداکثرانقباض ارادی و فعالیت عضلانی پلانتار فلکسورها راافزایش میدهد،اما بر باز کنندههای زانو تأثیر نداردمطابقت نداشت(19).
این ممکن است به دلیل ماهیتبرنامۀ تمرین اجرا شده در پژوهش حاضر باشد کهبیشتر عضلۀ پهن جانبی را درگیر میکند و واحدهایحرکتی بیشتری فراخوان میشوند.
ازمنظر کاربردی نیز پژوهش حاضر استفاده از تمرینپلایومتریک در ترکیب با تمرین فوتبال نسبت بهتمرین فوتبال به تنهایی برای بهبود اعمال انفجاری راتوصیه میکند،چرا که این بهبودها بهطور مؤثری بهعملکرد در بازی انتقال پیدا میکند.
"sreyalp reccos fo ecnamrofrep tnirps dna-pmuj,rewop gel no margorp gniniart eirtemoylp mret-trohs nosaes-ni fo stceffE"."