چکیده:
یکی از پدیده های نوظهور در عرصه حقوق قراردادها، پدیده انتقال مالکیت بصورت زمان بندی شده است. که چندی است مورد بحث محافل حقوقی ایران تحت عناوین از قبیل؛ بیع زمانی، تایم شرینگ و مالکیت زمانی قرار گرفته است. در این نوشتار، نویسنده ماهیت حقوقی بیع زمنی و تایم شرینگ را مورد بررسی قرار داده و عدم ضرورت قید دوام، در مالکیت را تبیین نموده است. آنگاه با پذیرش انتقال مالکیت زمانی، به بررسی جایگاه تایم شرینگ در بین عقود معین و نامعین و نامعین پرداخته و پس از بیان دیدگاهها و آرای مختلف فقها و حقوقدانان زوایای دقیق تایم شرینگ را تبیین نموده است.
خلاصه ماشینی:
"حال سؤال اساسی که،به ذهن&%01702FOGG017G% خطور میکند این است که آیا بیع و تملیک موقت امکان دارد؟و به این معنی که مالک بتواند ملک خودرا به چند نفر بفروشد و سهم هرکدام براساس قید زمان معین گردد و درعینحال تمامی اختیاراتمالکانه-جز از بین بردن آن مال-را داشته باشند و بدون اذن یکدیگر بتوانند در چنین مالی تصرفکنند؟ مثلا دو کشاورز هرکدام برای دوره معین به زمین کشاورزی نیاز دارند و برخی محصولات،کشتو برداشتش بیش از شش ماه به طول نمیانجامد،تمامی امکانات جز یک قطعه زمین نیستند و از سویدیگر،اجاره زمین با مشکلاتی مواجه بوده است و از طرفی نیز،احساس مالکیت و دارا بودن تاثیربسزایی در استفاده بهینه از امکانات دارد حال اگر این دو کشاورز بتوانند زمینی را بخرند که هرکدام دردورهای شش ماهه مالک آن باشند،هم امکان توانمندی جهت خرید یک قطعه زمین را خواهند داشتو هم هردو با احساس مالکیت از بهترین بهرهوری برخوردار خواهند شد.
نکته قابل توجه این است که بهدلایل و علت بطلان از دیدگاه قائلین به بطلان و دلایل صحت چنین بیعی از دیدگاه قائلین به صحتبیع موقت پرداخته شود: الف)دلائل قائلین به صحت بیع زمانی برخی فقها و حقوقدانان از«توقیت ملکیت»سخن گفتهاند و معتقد هستند که میتوان مالکیت را بهزمان مقید کرد و میگویند:اولا توقیت ملکیت با طبیعت آن منافات ندارد؛همانطور که در معنای ملکیتگذشت اکثرا قید دوام را در تعریف ملکیت نیاوردهاند و لذا دوام مقتضای ذات ملکیت نیست بلکه(40)."