چکیده:
تنوع واژه های مشدد و فراوانی آن ها در گفتار حاکی ازآن است که به طورقطع و بدون تردید، «تشدید» درگفتارظاهرمی شودوسخنگویان زبان فارسی بروجودآن علم دارند. دلیل بارز این امر آن است که فارسی زبان ها چه کوچک و چه بزرگ، تشدیدرابه صورت سیستماتیک تولید می کنند و در تولید آن با هیچ مشکلی روبرونیستند. اما آیا علامت تشدیددرنوشتارعاملی برای روان خوانی وصحیح خوانی کلمات و واژه های مشدد به حساب می آید، جای تامل است.
صداهای یکسان دربرخی ازکلمات به صورت مشددودربرخی دیگربه صورت غیرمشددتلفظ می شوند؛درحالی که بافت آوایی آن ها شبیه به هم است.
به طورکلی «تشدید» در زبان فارسی نقش کارسازیا درحقیقت نقش واجی دارد؛ زیرا تشدید حاصل یک قاعده فونولوژیک زبانی است وطبق یک قاعده استثناء ناپذیر وبه صورت ناخودآگاه مورد استفاده سخنگویان قرارمی گیرد.
این مقاله به منظوربررسی تشدید درزبان فارسی از دیدگاه آواشناسی، به شیوه کتابخانه ای نوشته شده است ویافته های پژوهش به شکل توصیفی – تحلیلی ارائه شده اند.
The plenty and variety of the Geminated Words indicates that certainly Gemination appears in the speech and speakers of the Persian language know this. The obvious reason is that Persian speakers whether young or old produce Gemination systematically and they have no problem in producing، it but there is hesitation if the sing of Gemination in writing is a cause of reading the stressed words fluently and correctly. The similar voices in some words are pronounced Gemination and in some without geminating، however their voice structure are the same. Generally geminating has an important part in the Persian language because it is the result of a method of language phonology that according to a unexceptionable method and unwontedly is used by the speakers. This article is written according to the library's method research and presented both descriptively & analytically.
خلاصه ماشینی:
"لزوم یا عدم لزوم نوشتن علامت تشدید در زبان فارسی آسیه ذبیحنیا عمران* چکیده {IBتنوع واژههای مشدد و فراوانی آنها در گفتار حاکی از آن است که بهطور قطع و بدون تردید،«تشدید»در گفتار ظاهر میشود و سخنگویان زبان فارسیبر وجود آن علم دارند.
خزائلی،رمز تشدید را در روابط آوایی جستجو کرده و از مباحث او پیرامونتشدید چنین برمیآید که ایشان بین عربی و فارسی تمایز قایل شده و معتقد است کهکلمات عربی،مشدد و کلمات فارسی،غر مشدد به کار میروند و احتمال دارد که کلماتفارسی در شعر و به ضرورت شعری مشدد گردند؛اگر چه فشردۀ آنها نیز معمول است.
ادیب طوسی میآورد:«برای تشدید نیز علامتی در داخل رسم الخط عربیوجود نداشت و ناچار نشانی برای آن وضع کردند که روی حرف مشدد میگذاشتندو در مواردی که نشان آن نوشته نمیشد،خواننده ناآشنا به لغت تشدید کلمه را درنمییافت و از این راه ممکن است کلماتی مشدد به مرور تلفظ خود را از دست داده باشند و شاید بدین جهت است بعضی کلمات را که امروزه ما بدون تشدید تلفظ میکنیمدر نسخ خطی قدیم مشدد نوشتهاند.
علی سلطانی به تقلید از متقدمان«تشدید»را تعریف کرده و با گذاردن علامتتشدید بر روی کلماتی چون تکبر،مزور و غیره،تشدید را مخصوص و ویژۀ کلمات عربیمیداند و معتقد است که تشدید در زبان فارسی بسیار کم به کار میرود،امام آن چهتعریف سلطانی را از دیگران متمایز میسازد،تاکید وی بر تمایز بین تشدید و تکریر است.
حسن احمدی گیوی همان تعاریف ارائه شده توسط قدما را در مورد تشدیدتکرار میکند و بر این امر نیز تاکید دارد که تشدید در زبان فارسی بسیار نادر است."