خلاصه ماشینی:
"نگارنده، برای نیل به این هدف، از تحقیقات میدانی و کتابخانهای بهره گرفته است و گرچه گاه در خلال پژوهش به ایران و هند و پاکستان و لبنان گریز میزند، اما گسترهی جغرافیایی تحقیق او عراق و به ویژه شهرهای مذهبی آن و بالاخص کاظمین است و با آنکه نگارنده آغاز عزاداری حسینی را از قرن هفتم میلادی میداند و به وجود برخی آداب و رسوم عزاداری در سدههای نخستین اسلام اشاره میکند، اما تأکید کتاب بیشتر بر یکصدسال اخیر است.
ب) شعر عامیانه حسینی و جنبش جهاد انقلاب بیستم: عراق تا جنگ جهانی اول جزئی از دولت عثمانی بود، عثمانیان نسبت به شیعیان نگرشی خصمانه و تبعیضآمیز داشتند و نمیگذاشتند آنها در مدارس رسمی عثمانی تحصیل کنند؛ از این رو شیعیان در مدارس دینی و مساجد به طور سنتی درس میخواندند و در دوران دستاندازی انگلیس بر عراق، علمای شیعه برخلاف عالمان اهلسنت در مقابل دشمن ایستادند و جهاد کردند و خود در رأس مبارزه قرار گرفتند؛ اما به هدفهای اصلی خود دست نیافتند و انگلیس در 11 آذار 1917 بغداد را تصرف کرد.
از دههی سوم قرن بیستم، حرکت اصلاحی در مراسم دههی عاشورا در عراق شکل گرفت و کسانی چون محمدرضا مظفر با ایجاد مدرسهای برای آموزش خطیب و واعظ، کوشیدند مراسم را از بدعتها بپیرایند؛ اما برخی از اهل منبر و نوحهگران که این اقدامات را با اهداف خود همساز نمیدیدند با آن مخالفت میکردند و گاه در مجلهی «العلم» مقالاتی علیه این بدعتهای ناروا نگاشته و در آنها مدعی شدند که علما از ترس عامهی مردم بر این مراسم صحه مینهند؛ از این گذشته، مطالب کذب و خرافههای گوناگونی هم در متن ماجرای کربلا وارد کردهاند."