خلاصه ماشینی:
با اینکه بسیاری ـ از جمله خود من ـ حس مشترکی از انگارة هنر معاصر ایران، به شکلی که صحافزاده توصیف کرده، در ذهن دارد، اما این حس و بیان صرف آن کافی نیست و نمیتواند فراتر از نفی نامتعین یککل رود؛ کاری که بهراحتی میتوان با هرکلی صورت داد.
شاید بهتر باشد این منتقدان، کمیمتن خود این متفکران را بخوانند و بتوانند نقدی درخور ارائه دهند؛ برای مثال، این جمله "شگفتی از نسل قدیم روشنفکران و هنرمندان، بل موج تازهای از جوانترهاست که اساسا بر همان مداری میگردند که نسل رقتانگیز قبل از ما و نسل بریدهازحال پیش از آن" از مقالة "ورشکستگی"، نشان میدهد این منتقد هنوز گرایش چپ را با همان مختصات گذشته میشناسد؛ مختصاتی که امروزه با حفظ مبدأ خود آنچنان گسترده و متحول شده است، که دیگر تنها در شالوده و اساس با گذشتة خویش یکسان و برابر است.
چهطور ممکن است سیستمی که منتقد، سنگ آن را به سینه میزند و مدعی است "هنرمندان خود (یا مهمان در کشور خود) را با دقت برمیگزیند، با مسؤولیت پرورش میدهد، با دانش نقد میکند و با وسواس نمایش میدهد"، هنر معاصر ایران را ـ که منتقد، آن را کاملا ورشکسته میداند ـ به نمایش بگذارد و خریدوفروش کند، و به هنرمندان آن جایزه بدهد و اسکار را به آنها تقدیم نماید.
هرچند ممکن است آقای صحافزاده نظری عکس این داشته باشد، اما مقالة اوا کاککرافت5 با عنوان "اکسپرسیونیسم انتزاعی، اسلحة جنگ سرد"6 پر است از مدرک و فاکت تاریخی و میتواند شاهدی محکم بر این مدعا باشد که چهطور نقاشی اکسپرسیونیسم انتزاعی به ابزار ایدئولوژیک امریکایی بدل شده بود.