خلاصه ماشینی:
[تصویرسازی] پرندگان آوازخوان انگشتشمارند(بخش چهارم) [ گفتوگو با فرشید مثقالی، کریم نصر و فرشید شفیعی دربارة مباحث نظری و نقد فضای تصویرگری ] مرتضی زاهدی مثقالی: چندسال پیش، از طرف وزارت آموزشوپرورش، برای طراحی و مدیریت هنری تعدادی کتاب درسی به من مراجعه شد.
شفیعی: من هم همین را میخواستم بگویم: اگر این دسته از سفارش و تولید ادامهدار باشد، بهخودیخود موجب ظهور تصویرگر هم میشود؛ و اگر مدیریت و حمایت درست هم پشت این ماجرا باشد، بهلحاظ کیفی، رشد هم خواهیم کرد؛ مثلا، چندسال پیش آموزشوپرورش آمد جشنوارۀ تصویرگری راه انداخت و تصویرگرانی با موضوعات کتاب درسی و آموزشی شروع به کار کردند.
مثقالی: برای اینکه بد ـ رفتار شده (بدین معنی که کل تصویرسازی فقط به یکنوع بسیارفرمالیستی و یکطرفه، زیر نام تصویرسازی کودک، تقلیل پیدا کرده)، بازار تصویرگری را خشکانده یا بهتر است بگویم: این نوع تصویرسازی، بازار خودش را هم خشکانیده!
"مدیر هنری" بایستی در وهلۀ اول درک درستی از متن و مخاطبین مورد نظر آن داشته باشد و آنگاه ببیند کدام تصویرساز برای آن متن بهترین قابلیت و، درغایت، امکان ارتباط با مخاطب را دارد و اگر دانش و زورش را دارد، مصور را در جهت نقاط قدرت خود او راهنمایی کند.
اول اینکه؛ ما کمترناشری را سراغ داریم که با کار کتاب کودکان، در زمانی طولانی، رشد کرده باشد و درنتیجه، این رشته را بشناسد و با آن نزدیکی و صمیمیت داشته باشد ویا اگر خود آشنایی ندارد و تشکیلات بزرگی دارد، از خبرگان این امر استفاده کند.