خلاصه ماشینی:
"نگاه >نگاهی به عملکرد جریان روشنفکری معاصر در آستانه انقلاب اسلامی در فاصله بعد از کودتای 28 مرداد تا پیروزی انقلاب در بهمن 1357 روشنفکران ایران در چهار گروه عمده خودنمایی کردند: نخست،طیف احزاب جبهه ملی که عرصه فعالیت روشنفکران لائیک لیبرال بود؛دسته دوم نهضت آزادی و تشکلهای که از روشنفکران مذهبی ترکیب یافته بود؛گروه سوم نیروهای مذهبی رادیکال؛و بالاخره گروه چهارم،حزب توده و سازمانها و گروههای مارکسیستی که روشنفکری لائیک و رادیکال را نمایندگی میکردند.
قطعنامه 8 مادهای روحانی مترقی کرد، عزالدین حسینی،که به نمایندگی از خلق کرد ارائه شده،ماهیت دموکراتیک،ضد امپریالیستی و ترقیخواهانه مبارزات ملت کرد را نشان میدهد»(33) دیگر مجلات وابسته به جریان باصطلاح روشنفکری که اغلب آنها تا چندی پیش مدیحهسرایان حزب رستاخیز بودند نیز با تغییر در روشها و در پیش گرفتن ژستهای انقلابی!سعی در ایجاد اختلاف و جدایی در یکپارچگی ملت مسلمان ایران داشتند.
»(41) مقابله با هویت اسلامی انقلاب محافل امپریالیستی براساس وحشتی که از صدور انقلاب اسلامی داشتند،میکوشیدند تا خیزش ملت ایران را نه یک انقلاب برخاسته از دین اسلام بلکه یک حرکت محدود ملی و ناشی از شرایط خاص اجتماعی و یا محصول بحرانهای اقتصادی و بینالمللی قلمداد کنند و صفت اسلامی آن را حذف نمایند؛زیرا پیروزی انقلاب مبتنی بر اسلام،بیهیچ تردیدی موجب اوجگیری مبارزات رهاییبخش ملل مسلمان تحت سلطه میشد و این برای کشورهای امپریالیستی که دارای منافع عمده و حیاتی در سرزمینههای اسلامی بودند،بشدت زیانبار بود."