چکیده:
نقاشی های دیواری سنتی بسیار قدیمی دارند. گاهی اوقات، نقاشی دیواری چشم انداز بصری متفاوتی را باز می کند و موضوع آن، داستانی واقعی را تشکیل می دهد. به همین دلیل، نقاشی های دیواری وسیله تبلیغی ارجح برای سیاست، تبلیغات و هنر هستند.
هنر خیابانی هنر وسیعی است که با حمله به هوشیاری بیننده و فتح قلمروهای جدید در آن، توانسته است به خرده فرهنگ جهانی تبدیل شود. هنر خیابانی راهی است برای بیان عقاید و دیدگاه های گروه های سیاسی به حاشیه رانده شده یا محروم از امکانات تبلیغات رسمی. قطعات گرافیتی به رشد و توسعه خود در طول مسیرهای عبور رهگزران و خودروها و قطارها ادامه می دهند و کاغذ های چسبان، کات اوت ها، استنسیل ها و پوسترها در شهر ها ظاهرمی شوند، در این میان روند ثابتی از پویایی اجتماعی در نقاشی دیواری از نوع گرافیتی در جریان است.
تا زمانی که گرافیتی به پیشروی در خیابان ها و شهرها می پردازد و به بیان شور جوانی خود ادامه می دهد، جذابیت خود را حفظ خواهدکرد. گرافیتی وسیله ای برای شنیده شدن فوری بدون اجازه است. این هنر از سر اتفاق در فضای عمومی رخ نمی دهد. خلق این نوع آثار بیشتر در جوامع آزادی که ارتباط هنرمند با جامعه یک ارتباط پذیرفته شده است صورت می گیرد. نقاش گرافیتی مانند بسیاری از پیشروان هنر، از محیط واقعی شهر برای بیان و ایجاد تاثیر استفاده می کند و از جداره های شهری به عنوان زمینه ای برای ارائه آثار خود بهره می برد.
گرافیتی ارتباطی است پیشرو که از سوی هنرمندان با قشر وسیعی از افراد اجتماع به عنوان مردم عادی و مسوولان اجرایی شهری برقرارمی شود. آنان تلاش می کنند تا آثارشان با توده مردم ارتباط برقرارکند و از تاثیرات هنر خیابانی برای بیان عقاید و مفاهیمی که عموما اپوزیستی و معترض اند، استفاده کنند.
مقاله حاضر تلاشی است برای معرفی این هنر و انواع تکنیک ها و روش های آن.
خلاصه ماشینی:
"وقتی نقاشی گرافیتی بدون رضایت مالک صورتمیگیرد، نوعی وندالیسم (خرابکاری/خرابکردن اموال عمومی) تلقی میشود که در بسیاری از کشورهای جهان جرم است و تنبیهات قانونی برای آن وجود دارد.
علاوه بر این شکل از گرافیتی که عموما از سوی مردم و مدیران شهری بهعنوان نوعی خرابکاری تلقی میشود، از گرافیتی بهعنوان شیوهای برای ارسال پیامهای اجتماعی و سیاسی و بهعنوان شکلی از تبلیغات نام برده میشود که با سبک هنری بیان میشوند.
این دیدگاه به ایجاد غرضورزی نسبت به هنر خیابانی و گرافیتی کمک کرده است که غالبا پذیرش خود را تا به امروز نیز حکمفرما کرده است: هر چیزی که از خیابان میآید بهندرت قابل احترام تلقی میشود.
این در حالی است که هنر گرافیتی بهمنزله روش مثبت تغییر خلاقیت و امیال جوانان به سمت ابراز وجود قلمدادشده و باعث گردآمدن اعضای گروههای اجتماعی بسیار متفاوت میشود.
(کوثری،84،1389) گرافیتی بر اساس تفاوت دلایل وجودی و نیز امکانات ارتباطی که ایجاد میکند به دو نوع عمده تقسیم میشود: الف: گرافیتیهای نوشتاری - دست خط ب: گرافیتیهای نمایشی - نقاشیدیواری گرافیتی نوشتاری هنرمندان این شیوه گرافیتی، خود را هنرمند نمیدانند بلکه میل دارند تا "گرافیتی نویس" معرفی شوند.
این روش بیشتر برای نشاندادن هویت فرد یا گروه بهکار برده شده و در آن اکثرا از حروف حبابی شکل که با یک رنگ متفاوت دورگیری شده استفاده میشود.
کسانی که اثر گرافیتی (نوشتاری یا نمایشی) از خود بهجا میگذارند برای کار خود دلایل متفاوتی دارند و یکی از مهمترین این اهداف بیان تاثیری است که زندگی شهری در آنان بهوجود آورده است."