چکیده:
هدف: در پژوهش حاضر، برنامهای برای پرورش تابآوری تدوین شده و سپس تاثیر آموزش آن بر بهزیستی روانی نوجوانان با اختلالهای رفتاری بروننمود و دروننمود بررسی شده است. روش: پژوهش حاضر، از نوع بنیادی-کاربردی و روش پژوهش، روش نیمهآزمایشی است. تعداد 58 نفر (با میانگین سنی 77/12 و انحراف معیار 88/0) در پژوهش شرکت داده شدند. مقیاس تابآوری نیل و دایاس (2001(، نظام سنجش مبتنی بر تجربه آخنباخ (مینایی، 1384) و مقیاس بهزیستی عمومی اسکهیل )2001) بهترتیب برای ارزیابی تابآوری، اختلالهای رفتاری دروننمود و بروننمود، و بهزیستی روانی استفاده شده است. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تابآوری، باعث افزایش بهزیستی روانی شرکت کنندگان در مرحله پسآزمون میشود (05/0p<) ولی اثر آن تا مرحله پیگیری باقی نمیماند؛ همچنین، آموزش تابآوری، باعث افزایش تابآوری در این نوجوانان میشود و اثر آن در مرحله پیگیری نیز باقی میماند (05/0p<). نتیجهگیری: بر این اساس میتوان نتیجهگیری کرد که برنامه تابآوری تدوینشده توانسته است ضمن بهبود نسبی بهزیستی روانی دانشآموزان دارای اختلالهای رفتاری، موجب ارتقای میزان تابآوری و کاهش شدت اختلالهای رفتاری آنها شود.
Objective: This study examines the development of a resilience fostering program، and its effectiveness on psychological well-being in adolescents with externalizing and internalizing behavioral disorders.
Method: In this developmental، and semiexperimental study، 58 adolescents (age mean = 12.77، SD = 0.88) participated. Neil & Dais’ Scale (2001)، Achenbach’s Child Beha-vior Checklist (CBCL) - Persian version- (Minaei، 2004)، Skehill’ General Well-being (2001)، were respectively completed for resilience، behavioral disorders، and psychological well-being.
Results: Covariance analysis revealed that the program could increase psychological well-being in the post test stage (P<.05)، but not in the follow-up. On the other hand، resilience was enhanced and kept both in post-test and follow-up stages (P< .05).
Conclusion: Accordingly، we can suggest that this program could improve psychological well-being، resilience، and behavioral disorders in some aspects.