خلاصه ماشینی:
"اشعار شاعران اهل شیعه از زمان صفویه مورد توجه جدی بهار قرار گرفت و با معیار و اساس دوره بازگشت ادبی ولی با توجهی کامل به سبک شاعران خراسان مانند «فرخی سیستانی»،«منوچهری دامغانی»،«انوری» و دیگران را در کنار شاعری خود قرار داد.
بر خلاف برخی پردهدریها که گاه در چند شعر و قطعه دیوان بهار مشاهده میشود میبینیم او شاعری است که در اشعارش به جنبههای اخلاقی و تعلیمی اهمیت فراوان میدهد در حالیکه بسیاری از شاعران معاصر او،به چنین جنبههایی خیلی کم توجه نشان میدهند،اما بهار معتقد به سنتهاست و همواره کوشش میکند تا در میانه داستانها و قطعاتش،دستمایههایی برای پند و اندرز به جوانان و نوجوانان بیاورد.
بحثهای بهار در مورد سبکهای شعر فارسی که برای اولین بار در انجمن ادبی ایران مطرح شده بود در مجله ارمغان منتشر شد،و بعدها در کتابهای تاریخ ادبیات از آن مطالب،یادها و نقلها کردند.
درباره سبک خود بهار،باید در شعرهایش تأمل کنیم دیدگاههای مختلفی در این زمینه وجود دارد کسانی که یکسره و پیوسته در«اوراق عتیق»پیوسته و منضم شدهاند البته سبک شاعر را مهارت کامل در شیوه خراسانی ارزش گذاری میکنند»با این حال در مواردی تأکید میورزند که«این قید هیچگاه موجب نمیشود که در هر حال،زبان شعری خود را محدود به همان مفردات و تعبیرات سبک قدیم نگاه دارد،جز در مواردی که نظرش تتبع کامل و طبع آزمایی در آن سبک باشد و در این صورت درست مانند آن است که یکی از بزرگترین شعرای قرن چهارم و پنجم هجری با همان فصاحت شعر بگوید و هنرنمایی کند او در عین رعایت اسلوب قدیم از جنبه لفظی در ابداع معانی و ابتکار مضامین و ایجاد تشبیهات نو و استعارات و کنایات بدیع در عصر خود بی همتاست."