دو شعر از عبدالله پشیو شاعر کردستان عراق ادب و هنر

"اشعارش‌ چه آن هنگام که خسته و ماندهء راهی دور،آمده است تا برابر گیسوان خوابناک معشوقش‌ بگرید و چه آن زمان که بر آن است پوستش را از برای میهنش به پرچم بدل کند،حدیث ستم‌ و مبارزهء مردم زادبومش با رژیم فاشیستی عراق است. آوازهای تبعیدیش و یا به بیان خودش‌ بهتر بگوییم،شبنامه‌هایش،پیش از آنکه توسط ناشری منتشر گردند،به وسیله مردم مبارز میهنش است،که از شهری به روستایی و از روستایی به روستایی دگر،پخش میگردند. «سرباز گمنام» هرگه هیئتی به سرزمینی رود برگور سرباز گمنام تاج گلی می‌نهد. اگر فردا آن هیئت به سرزمین من آید و از من پرسد گور سرباز گمنام کجاست؟ گویم سرورم! «خواب» خوابم نمی‌آید. ترسم روم و از خاطرات برم. ترسم روم و از خاطرت برم. خوابم نمی‌آید. خوابم نمی‌آید. بخواب عزیزم. که همانند دیدگان تو آرام باشد. به آسمانی بیاندیش که همانند دردهای من خاموش باشد. بخواب. دوش خوابی خوش دیدم در خوابم: انسان هزاران دست داشت هر دستش چونان درختی پنجه در هزاران پنجهء دگر فکنده بود."