خلاصة:
گردشگری در مفهوم پایداری در برگیرنده پردازش معنایی خاص خود است. در این میان زایش این مفهوم
در ادبیات گردشگری حاصل تلاش در دستیابی به توسعه پایدار در تمامی زمینه های توسعه میباشد.
گردشگری پایدار، با اتکا بر مفهوم توسعه پایدار، می خواهد صنعت گردشگری در عین سوددهی
اقتصادی، کمترین تاثیر را بر جامعه میزبان و محیط زیست را داشته باشد. در قرن بیست و یکم، پیشرفت
فناوری موجب می شود تا وقت انسان بیش از پیش آزاد شود و زمان بیشتری داشته باشد. به همین دلیل این قرن، قرن صنعت گردشگری نام گرفته است. به دلیل زیر ساختهای فناوری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایجاد شده در قرن بیست و یکم، پدیده گردشگری یک واقعیت اجتناب ناپذیر در رفتار و عمل انسان برای ارضای روح کنجکاو او خواهد بود. گردشگری همواره اثراتی را بر محیطزیست و جوامع
مقصد میگذارد. این اثرات هم مثبت هستند و هم منفی. ولی توسعه گردشگری، بدون مدیریت اثرات آن،
میتواند باعث آسیب به محیطزیست، فرهنگ و جامعه میزبان باشد. توسعه گردشگری پایدار، با مدیریت
اثرات گردشگری بر محیطزیست، اقتصاد و جامعه مقصد، منابع مقصد را حفظ نموده و حتی باعث ارتقای
آنها نیز می شود. گردشگری به عنوان یکی از منابع درآمد و ایجاد اشتغال در سطح محلی می تواند راهحلی
برای توسعه اقتصادی باشد. گردشگری به ویژه در زمانیکه سود فعالیت های دیگر بخش های اقتصادی در
حال کاهش باشد، جایگزین مناسبی برای آنها و راهبردی برای توسعه است. امروز صنعت گردشگری به
اندازهای در توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها اهمیت دارد که اقتصاددانان آن را صادرات نامریی
می نامند. در این مقاله به بررسی عوامل موثر بر گردشگری و توسعه اقتصادی پایدار پرداخته شده است.
ملخص الجهاز:
از اين منظر، تأثير گردشگري بر کالبد فضاهاي شهري نيز قابل تقسيم به صورت ذيل است : الف : گردشگري و ايجاد و توسعه فضاهاي شهري و مدرن و جذاب ب : گردشگري و احياء و باز زنده سازي بافت هاي تاريخي و فضاي کهن شهري» (انوري، نساج ، ١٣٧٨) با توجه به اين ويژگيها و خصوصيات ، اکثر جوامعي که به سمت شهرنشيني و شهرگرايي رشد شتاباني برداشته اند و ميل به تمايز زدايي در عصر پسامدرن را سرلوحه کاري خود قرار داده اند؛ همچنين مرزهاي بين کار و فراغت را برهم زده اند و فراغت را به عنوان يکي از عناصر اساسي و لاينفک لحظه اي زندگي خود بدل کرده اند، با اين وصف ميتوان گفت که در اين عصر جديد، انسان تمايل به سبک زندگي اکسپرسيونيستي پيدا کرده ، که خواستار تهييج ، رفع نياز فراغتي، انعطاف پذيري، لذت بخشي، پويايي، فرار از کار مستمر و خسته کننده در تمام عرصه هاي مختلف زندگياش ميباشد، بنابراين مؤلفه رشد گردشگري شهري به عنوان يک فعاليت اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و رواني براي ساختار مديريت شهري کلانشهرهاي جوامع در حال توسعه از جمله ايران مي تواند پتناسيل خوبي براي توسعه محلي پايدار در عصر حاضر تلقي مي گردد.
به گفته ي دبير کل سازمان جهاني گردشگري تعيين سال ٢٠١٧ به نام «سال جهاني گردشگري پايدار: ابزار توسعه » فرصتي است بينظير براي کمک بيشتر گردشگري به تحقق مفهوم پايداري (از هر سه جنبه ي اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي) و موجب ميشود آگاهي عمومي نسبت به ابعاد صنعتي که ارزش حقيقي آن اغلب دست کم گرفته ميشود، افزايش يابد.